Karma to Burn - V

• BandKarma to Burn [US]
• TitelV
• Release datum27-05-2011
• LabelNapalm Records [AT]

Tracklist

1. 47 (4:49)
2. 50 (4:48)
3. 48 (5:46)
4. The Cynic (4:29)
5. 49 (4:54)
6. 51 (4:39)
7. Jimmy Dean (4:25)
8. Never Say Die (Black Sabbath cover)(3:54)

Dat stoner tot mijn favoriete muziek behoort heb ik hier nooit onder stoelen of banken gestoken. Dat geldt ook voor het gegeven dat ik daarbij vooral luister naar wat er in ons eigen landje aan deze muzieksoort geproduceerd wordt (vrij recent nog The Sleeper). Natuurlijk kun je dan ook niet om de grote Amerikaanse voorbeelden heen. Daar is de muzieksoort, onder diverse benamingen in het verleden, immers zo'n beetje uitgevonden. Een van de vaandeldragers van de zogenoemde desert rock was indertijd Karma To Burn. We schrijven het jaar 1997 dat de band zijn debuutalbum (simpelweg Karma To Burn getiteld) uitbracht en daarmee meteen zijn naam binnen het genre vestigde. Het trio: bas, gitaar en drums, brengt basic rauwe rock muziek in zijn meest pure vorm. Zeer tegen de zin van de band in, gedwongen door het label, werd een zanger aangetrokken om het album te voorzien van vocalen. Het zou meteen de laatste keer zijn dat een Karma To Burn album structureel zang bevat, de volgende albums zijn daarna allen (grotendeels) instrumentaal. Na het debuut werd de zanger bedankt voor zijn diensten en stond Karma To Burn erop dat hun volgende album(s) instrumentaal zou(den) zijn. Dit kostte hen de deal met Roadrunner, wel werden nog twee volledig instrumentale albums uitgebracht (1999 en 2001) alvorens de band in 2002 uit elkaar viel.

In 2009 kwam het oorspronkelijke drietal weer bij elkaar. In eerste instantie om vooral veel live te spelen (Karma To Burn werd enthousiast ontvangen op veel festivals in Europa en de Verenigde Staten), later werd besloten om het vierde album af te maken. Napalm Records geeft de band de herkansing die ze volgens velen ook verdienen. En zo ziet in april 2010 Appalachian Incantation het levenslicht. Opvallend aspect op dit album zijn twee nummers die vocalen bevatten. Een daarvan van niemand minder dan voormalig Kyuss boegbeeld John Garcia, de ander van Daniel Davies, daarover later meer. Buiten dit aspect bevat het album louter de veelgeroemde Karma To Burn sound van weleer; de band is zijn kunstje nog niet verleerd en krijgt de smaak weer te pakken. Onder invloed van de andere band van bassist Rich Mullins, Year Long Disaster, wil de band weer snel een nieuw album gaan opnemen. Saillant detail is dat de al genoemde Daniel Davies zanger/gitarist is van Year Long Disaster. Op het nieuwe album, met de eenvoudige titel V, worden drie tracks door Davies ingezongen. Hij zal echter niet officieel deel (gaan) uitmaken van Karma To Burn, zodat het oorspronkelijke trio intact blijft.

Zoals gezegd is qua geluid alles bij het oude gebleven, dat is niet anders op dit nieuwe album V. Vuige, compromisloze overdonderende stonerrock met zware meeslepende gitaarriffs, fuzzy en groovy baslijnen en al niet minder swingend, stuwend drumwerk. Ook zijn er dus drie tracks te vinden waarop zang voorkomt; deze zijn in een oogopslag herkenbaar doordat ze als enige “normale” titels hebben. De overige tracks zijn zoals altijd simpelweg genummerd. Te beginnen met het opzwepende 47, lekker vlot en o zo groovy. Maar ja, dat geldt natuurlijk voor zowat elke Karma To Burn song. 50 ligt zwaar op de maag met zeer aanwezig baswerk, een lekker heavy voortdenderend monster. 48 lijkt wat lichtvoetiger en klinkt bij vlagen als een toegankelijke uptempo rocksong. De basis blijft hoe dan ook altijd die enorm vette groove.

The Cynic is, met name door de manier waarop de vocalen gebruikt worden, een behoorlijk spacey nummer, het bezorgt je een lekker zweverig sfeertje. In die zin heeft de zang dus wel min of meer een toegevoegde waarde. De volgende track met zang, Jimmy Dean, is een stevige rocker. Hier is de meerwaarde van de vocalen wat minder, maar slechter wordt het nummer er zeker ook niet van. Never Say Die lijkt mij niet een meest voor de hand liggende keuze voor een Black Sabbath cover, aangezien die band indertijd al redelijk op zijn retour leek en zeker niet zijn beste periode kende. Het nummer is zo goed als intact gelaten, maar klinkt met zijn moderne productie natuurlijk retevet. Wat hier natuurlijk wel opvalt is hoe goed de zang van Davies bij deze muziek past. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe Karma To Burn een ouder, meer authentiek Black Sabbath nummer zou aanpakken. Al met al horen we op V een band die rockt, scheurt en groovet als een tiet. Karma To Burn levert een achttal tracks af met pakkende grooves en boordevol riffs, waarin de zang inderdaad slechts mondjesmaat gemist wordt. Gaat dat live zien als je de kans krijgt!