The 11th Hour - Lacrima Mortis
- The 11th Hour [NL]
- Lacrima Mortis
- 27-01-2012
- Napalm Records [AT]
Tracklist
1. We All Die Alone
2. Rain On Me
3. The Death Of Live
4. Tears Of The Bereaved
5. Reunion Illusion
6. Nothing But Pain
7. Bury Me
In mijn recente bespreking van het Vallenfyre album A Fragile King constateerde ik al hoe intens en persoonlijk leed en verdriet zijn weerslag kan hebben op het creatieve proces van muzikanten. Iets dergelijks speelt ook in het leven en de muzikale carrière van Ed Warby. Vooral bekend als drummer van death metal monsters als Gorefest en Hail of Bullets richt hij in 2009 het verrassende project The 11th Hour op. Dit blijkt een doom project waarin Warby zich manifesteert als manusje van alles. Op het debuut met de veelzeggende titel Burden Of Grief neemt hij, behalve de grunt (Rogga Johansson, met wie Warby samenwerkte in diens band Demiurg) drums, gitaar, bas en cleane zang voor z'n rekening. En natuurlijk schrijft hij alle muziek en teksten voor het (dan nog altijd) project. Een zeer persoonlijk album waarop Warby op fraaie wijze zijn leed deelt met de rest van de wereld.
Burden Of Grief is een album dat ik tot op de dag van vandaag nog graag en regelmatig hoor. Vooral het nummer One Last Smoke heeft een enorme indruk achter gelaten, zeker nadat ik The 11th Hour (onder anderen) dit nummer eens live heb zien uitvoeren, waarbij de emotionele reactie van Ed Warby op zijn eigen nummer mij kippenvel bezorgde. Doom zoals doom bedoeld is, zo vol van sfeer en emotie. Dat belooft dan ook veel voor de opvolger Lacrima Mortis. Volgens hetzelfde concept, maar dan zonder Johansson (verhinderd wegens gezondheidsproblemen); in plaats daarvan neemt Rotterdoomer Pim Blankenstein (Officium Triste) de honneurs waar. Hij zat ook al in de live band , een logische keuze dus. En eerlijk gezegd: wie heeft Rogga Johansson nodig wanneer je de beschikking hebt over de krachtige volle oergrunt van Blankenstein!
Lacrima Mortis (traan des doods, weer zo'n toepasselijke titel) is in alle opzichten een waardig opvolger van het debuut en maakt mijn hooggespannen verwachtingen helemaal waar. Ook dit album barst weer uit z'n voegen van de sfeervolle traditionele doom metal, druipend van emotie. Vanaf opener We All Die Alone nestelt het kippenvel zich op de armen en in de nek, om er pas lang na het wegsterven van de laatste tonen van de uiterst gevoelige afsluiter Bury Me (opvallend kort en compact!) weer van te verdwijnen. Loodzware doom met logge gitaarriffs en brulboei Blankenstein worden op subtiele wijze verfijnd met de gevoelige zang en het gitaarspel van Warby, aangevuld met fragiele piano arrangementen. De persoonlijke, donkere teksten die (net als de muziek) druipen van de melancholie doen de rest.
Hoogtepunten zou ik niet aan kunnen wijzen op het album, minpunten al helemaal niet. Of het zou moeten zijn dat Warby op Lacrimosa Morta het avontuur niet zoekt en muzikaal op safe speelt. Of dat de cleane zang weinig variatie kent. Maar juist dat vind ik stiekem allebei wel prima. Ik zou het waarschijnlijk heel vervelend hebben gevonden wanneer de opvolger van Burden Of Grief opeens heel anders zou gaan klinken of andere muzikale ingrediënten zou bevatten dan de sfeervolle doom metal. Vooruit, stiekem toch een nummer er uit lichten: Rain On Me is misschien wel het meest heavy nummer van het album, of dat The 11th Hour ooit gedaan heeft. Magistrale Doom met een hoofdletter!
Eigenlijk is de muziek er sinds het debuut alleen maar beter op geworden, Een logisch gevolg van tijd en ervaring. Hoewel hij natuurlijk geen groentje meer is, heeft Warby zich de afgelopen twee jaar logischerwijs toch ontwikkeld als zanger, gitarist en componist, en dat is terug te horen op Lacrima Mortis. Ook qua productie lijkt wat meer de tijd en ruimte genomen, ook in dat opzicht is het album gewoon helemaal af. Liefhebbers van sfeervolle klassieke, epische doom metal schaffen dit album gewoon blindelings aan!