Vildhjarta - Måsstaden

• BandVildhjarta [SE]
• TitelMåsstaden
• Release datum28-11-2011
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Shadow (3:38)
02. Dagger (4:26)
03. Eternal Golden Monk (3:52)
04. Benblåst (3:14)
05. Östpeppar (1:56)
06. Traces (6:13)
07. Phobon Nika (2:54)
08. Måsstadens Nationalsång (0:47)
09. When No One Walks With You (3:19)
10. All These Feelings (6:53)
11. Nojja (1:42)
12. Deceit (5:09)
13. The Lone Deranger (7:27)

De Zweden van Vildhjarta (Vildhjärta is Zweeds voor wild hart?) zijn sinds 2005 muzikaal actief, maar qua releases hebben ze het rustig gehouden. Een EP Omnislash verscheen in 2009 (mij onbekend overigens) en eind vorig jaar debuteerde de band met volwaardig album Måsstaden. Vildhjarta bevindt zich in een klein beschut hoekje van het uitgestrekte landschap dat heavy metal heet. Daar is het (nog?) niet erg druk, maar ik vermoed dat bands als Meshuggah en 'ons eigen' Textures niet ver uit de buurt zijn. De tag van het label 'progressive djentlemen' is ook al een aardige hint in welke richting je de muziek moet zoeken (al vermijd ik zelf die term zorgvuldig).

De harde metal op Måsstaden is zondermeer technisch en progressief van aard. Daarbij gaat Vildhjarta zo inventief te werk dat het de band te kort zou doen om ze als volgers van deze of gene band en/of genre te benoemen. Het album begint met 'Shadow', meteen een sterke track die in een rustige introductie van start gaat, tot het geluid openbarst. Meteen wordt me duidelijk dat dit muziek is waar je je koppie bij moet houden om er optimaal van te kunnen genieten. Zeker geen achtergrondmuziek!

De muziek klinkt in eerste instantie best vol, allerlei indrukken dringen zich aan me op. Snoeiharde staccato gitaarriffs, van hoog gepiep tot wegstervende en na- echoende geluiden, regelmatig behoorlijk vervormd, zetten de toon. De eveneens kneiterharde drums geven het ritme aan, en dan zeker geen standaardritmes; verspringend en af en toe buiten de gangbare maatsoorten. Een boze, maar redelijk goed te volgen grunt geeft de sfeer goed weer. Verwacht geen snelle metal, wel intens, loepzuiver en vooral enorm veel power!

Dagger doet het aansluitend niet voor minder. Het nummer lijkt van de hak op de tak te springen met de wisselingen in tempo en sfeer, maar dit wordt zo knap uitgevoerd dat het de compactheid en eenheid binnen het nummer geen moment aantast. Er wordt optimaal gebruik gemaakt van dynamiek: rustpuntjes om de hardere stukken nog meer te laten knallen. Bij mij werkt dat in elk geval, ik vind het best overdonderend klinken. Jammer dat de vooruitgesnelde clip nauwelijks eer doet aan het nummer, die ziet er namelijk een beetje goedkoop uit.

En dat allemaal binnen de compactheid van een track van een minuutje of vier. Want op een enkele uitzondering na klokken de songs lekker kort, waarmee de nummers gauw to the point komen. Geen ruimte voor overbodig of ellenlang geneuzel. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het enorm afwisselende Traces, waarin alles uit de kast wordt getrokken (inclusief cleane zang) om een mooi liedje te creëren. Van bijna akoestische luisterpassages tot de bruutste riffs en bulderende drums, damn wat mooi! Het afsluitende The Lone Deranger (7:27) is niet alleen qua lengte uitzonderlijk explosief, maar barst inhoudelijk ook uit z'n voegen, het bevat alles waar Vildhjarta voor staat.

Van ingetogen sferisch tot bruut tot complex, Vildhjarta is niets te veel als het er om gaat de luisteraar te imponeren. Met drie gitaristen en twee vocalisten in de gelederen is het dan ook niet verbazingwekkend dat de muziek vaak bestaat uit meerdere lagen. Lichte industrial invloeden, en subtiele ambiente en toetsentoevoegingen leveren daaraan ook nog zeker hun bijdrage. Even doorbijten is dan ook het devies om tot in het (wilde) hart van de muziek door te dringen. Eenmaal daar aangekomen is het dan ook genieten en wordt het doorzettingsvermogen van de luisteraar beloont met gedurfde en technisch perfect uitgevoerde metal die uit z'n voegen barst van de power! Ik vind het erg energieke muziek.