Vallenfyre - A Fragile King

• BandVallenfyre [GB]
• TitelA Fragile King
• Release datum31-10-2011
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. All Will Suffer
02. Desecration
03. Ravenous Whore
04. Cathedrals of Dread
05. As The World Collapses
06. A Thousand Martyrs
07. Seeds
08. Humanity Wept
09. My Black Siberia
10. The Divine Have Fled
11. The Grim Irony

Elk nadeel heb z'n voordeel, doceerde een Barcelona/Amsterdams wijsgeer ooit ongeveer. In het geval van het meeslepende verhaal van Greg Mackintosh en het daaruit voortvloeiende project Vallenfyre is dat een waarheid als een koe. Eind 2009 overleed de vader van de Paradise Lost gitarist na een slopende en ongelijke strijd tegen kanker. Gezien de goede band die Mackintosh junior met z'n vader had en zijn betekenis voor de carrière van z'n band zocht hij zijn toevlucht tot therapeutische hulpverlening. En wat begon als uitlaatklep voor het verdriet, leidde uiteindelijk tot Vallenfyre. Het advies om zijn gevoelens aan het papier toe te vertrouwen zette de geboren muzikant om in woorden en klanken. Hij betrekt wat vrienden/muzikanten bij het project en ziedaar: Vallenfyre is een feit. Zo leidt een verschrikkelijk periode in het leven van de mens Greg Mackintosh tot een interessante bijdrage aan de wereld van de heavy muziek

Muzikaal vertaalt zich dit in een terugkeer naar de periode midden jaren 80, de beginjaren van de ontdekkingstocht van Mackintosh door muziekland en de basis voor Paradise Lost. De periode ook waarin pa Mackintosh zo belangrijk was in de ondersteuning van zoonliefs carrière in de dop. Dat betekent dus primitieve doom/death metal, een beetje crust(punk), beetje doom en een gruizig geluid. Denk aan Hellhammer/Celtic Frost of gewoon Paradise Lost zelf ten tijde van hun debuut. Albumtitel A Fragile King (de king die regelmatig in de teksten opduikt is dus Greg's vader) is wat er geworden is van degene die ooit een statige man en vader was, gesloopt door de noodlottige ziekte.

Opener All Will Suffer maakt meteen duidelijk wat we kunnen verwachten. Het trage tempo en de klaaglijke leadgitaar, het handelsmerk van Mackintosh, voeren hier de boventoon en klinkt 'gewoon' als het Paradise Lost debuut (Lost Paradise) meets Celtic Frost. Compleet met een Oeh! waar Tom G. Warrior jaloers op zou zijn. Aanvankelijk zou Mackintosh alleen gitaar spelen op deze plaat, maar omdat de teksten zo confronterend en persoonlijk zijn besluit hij uiteindelijk ze zelf in te zingen. Dat leidt samen met de muziek tot een lekker smerig geluid. Geen overgeproduceerde moderne fratsen zoals de muzikale koers die z'n hoofdband de laatste jaren voert.

Vanaf Desecration gaat het tempo gestaag omhoog en wordt meer zichtbaar van de death metal roots en krijgen we eigenlijk onvoorzien een inzicht waar Paradise Lost muzikaal gezien vandaan komt. Ravenous Whore is behalve een recht voor z'n raap titel eenzelfde korte en felle track. Hier horen we de vermeldde crust/punk invloeden. Verder gaat het met het heerlijke doom intro van Cathedrals Of Death, alvorens ook dat weer losbarst in uptempo crunchy death. Snerpende gitaarsolo's mogen natuurlijk ook niet ontbreken.

Gaandeweg het album raak ik steeds meer in de ban van de perfecte combinatie van de uptempo death met de neerslachtige doom invloeden. Behalve de intens droevige gitaarriffs en de rasperige death metal tempo's vormt de stevige diepe grunt een belangrijke peiler van deze muziek. De muziek herbergt een lompheid als die van Zweedse makelij (Entombed), ik kan me zo voorstellen dat Mackintosh hiermee aardig wat van z'n frustraties van zich heeft weten beuken. De logge doom elementen smelten harmonieus samen met deze lompe basis, en zorgen gezamenlijk voor een fikse dynamiek. Hierdoor zorgen de treurige gitaarlijnen, ook wetende wat de achtergrond van dit project is, wat mij betreft wel voor wat kippenvel momentjes.

Seeds bijvoorbeeld gaat vrijwel letterlijk over de laatste momenten van het leven van Mackintosh senior. Een intens donkere track, met veel metaforen als beast en demon (voor kanker) om te beschrijven wat de vreselijke ziekte met een mens kan doen. Het zinnetje Farewell my king, you must rest your head gaat mij dan ook door merg en been, een ontroerend afscheid. Alle pijn en frustratie mag er vervolgens uitgeramd worden in het felle Humanity Wept. Lekker therapeutisch.

Ergens toch wel spijtig dat er zo'n intense verdriet en pijn nodig zijn om zulke fantastische muziek te creëren als waar Vallenfyre op A Fragile King in is geslaagd. Wat kan lijden toch mooi zijn is dan ook mijn ironische, treurige conclusie van dit album (My Grim Irony).