Def-Con-One - Warface
- Def-Con-One [GB]
- Warface
- 19-06-2012
- Scarlet Records [IT]
Tracklist
01. Never Look Back
02. March Of The Dead
03. Warface
04. Hold On
05. Blood
06. Stepped In Pain
07. 10 Bullets
08. Feeling Cold
09. My Halo
10. Hit List
11. In Death
12. Give Me Strength
Met de naam Def-Con-One is het even zoeken voor je de juiste te pakken hebt. Dit is de Britse groove metal/thrashcore variant die vier jaar geleden debuteerde met Blood Soaks The Floor, en nu de opvolger Warface presenteert. Het is ook de band die enigszins naamsbekendheid genereerde dankzij hun drummer. Deze Anthony 'Annton' Lant richtte niet alleen Def-Con-One op, maar maakte ook deel uit van Venom en diens 'opvolger' Mpire Of Evil.
In muzikaal opzicht zijn er geen vergelijkingen te maken. Daar waar de andere band(s) van de drummer uitblinken in ouderwetse metal met een duister randje, stort Def-Con-One zich op hedendaagse, thrashy, groovy metal met een punk/hardcore attitude. Moderne, springerige ritmes, gevarieerde riffs, headbangpassages en agressie krijgen (iets te vaak) gezelschap van de zeer aanwezige hardcore vocalen.
Zoals veel bands uit de hard- en metalcore hoek moet de band het juist hebben van de uitstraling, de energie die de muziek losmaakt. En dat zit wel snor in dit geval. Opener Never Look Back moet het al hebben van z'n zeer aanwezige drumritme, met overigens een wel erg klinisch geluid. Daar waar de gitaren en zang clean gehouden worden zou ik de band zelfs wel in de nu metal hoek kunnen plaatsen, maar zodra de zanger z'n hardcore schreeuw opzet blijkt hoe bepalend die is voor het eindgeluid. Ik weet alleen niet of dat nou wel zo positief is.
Na het wat vervelende March Of The Dead laat de band op titelnummer Warface horen ook wel degelijk kort en krachtig uit de hoek te kunnen komen. In tegenstelling tot een aantal tracks die over een speelduur van vijf minuten heen getild worden en uiteindelijk maar een beetje doorzeuren komt dit nummer wel lekker krachtig over. Dit lijkt Def-Con-One beter te passen. Ook Hold On begint veelbelovend, een lekker swingend nummer. Er begint eindelijk wat vaart in het album te komen.
Maar nooit voor lang, want met het midtempo Blood met z'n lelijke fade out slaat de boel weer meteen net zo dood. Had dat nummer laten zitten en meteen doorgeramd naar het stampende Stepped In Pain, en de vaart was er lekker in gebleven. Misschien ligt het aan mijn persoonlijke smaak, maar ik heb het idee dat Def-Con-One niet helemaal kan kiezen wat voor muziek ze nou eigenlijk willen maken. Met een mengeling van stijlen is op zich natuurlijk niks mis, de band mixt nu en groove metal, thrash en hardcore naar hartenlust door elkaar, maar weet daar naar mijn mening niet echt een geheel van te maken. En zo gebeurt het dus dat zo'n nummer als Blood het lekkere swingende gevoel uit het album haalt. Vind ik dan toch.
Daar waar Def-Con-One gewoonweg lekker door kan razen en grooven klinkt de muziek prima en heb ik moeite om stil te blijven zitten. Maar op de momenten dat het tempo naar beneden gaat en de band netjes wil gaan klinken slaat de verveling toe, met Feeling Cold als absoluut dieptepunt. De helft van de tracks van dit album had wat mij betreft een pracht van een mini album opgeleverd dat ik met plezier zou herbeluisteren. Daar waar de band power, ballen uitstraalt kan ik de muziek prima waarderen, het complete album op zich kan mij niet bekoren.