Architects - Daybreaker

• BandArchitects [GB]
• TitelDaybreaker
• Release datum28-05-2012
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. The Bitter End
02. Alpha Omega
03. These Colours Don't Run
04. Daybreak
05. Truth, Be Told
06. Even If You Win, You're Still A Rat
07. Outsider Heart
08. Behind The Throne
09. Devil's Island
10. Feather Of Lead
11. Unbeliever

De Architects zit(ten) allesbehalve stil. De stofwolken na het verschijnen van The Here And Now (2011) zijn nog maar nauwelijks opgetrokken of opvolger Daybreaker (het vijfde album alweer) ligt in de (digitale) brievenbus. Tussendoor vond de band ook nog de tijd om uitgebreid te touren met Bring Me The Horizon (wiens Oliver Sykes nog even mag meebrullen op Even If You Win, You're Still A Rat) en Parkway Drive. Blijkbaar had de band nog zoveel venijn en boosheid in zich dat het weinig moeite kostte om nog een album vol te pennen om die energie te kanaliseren.

De muziek op Daybreaker klinkt dan ook vooral erg boos, en energiek. Waaruit je in ieder geval de conclusie kunt trekken dat de teksten voor Architects erg belangrijk zijn. De onderwerpen beperken zich niet tot persoonlijk leed, maar de blik wordt weidser gericht, op de maatschappij. Dat de beschreven onrecht en ander leed niet bezongen wordt door middel van een zoetgevooisde zangstem begeleid door luchtig gitaargetokkel lijkt me evident (al komt daar naarmate het album vordert wel wat verandering in, maar daarover later meer).

Al zet opener The Bitter End me totaal op het verkeerde been: dit begint als een zweverige soundtrack met een enorm melancholische toon, beangstigend bijna, en daarmee wel mooi. Maar totaal niet representatief voor de rest van de muziek op dit album (denk ik dan nog); dat barst daarna in volle glorie los.

En wel met Alpha Omega en These Colours Don’t Run, hier springt Architects pas goed uit z'n vel. Energiek, een enorme frustratie uitschreeuwend gaat de band helemaal los. Zanger Sam Carter schreeuwt de ziel uit z'n lijf om alle woede en frustratie er uit te gooien. Heel af en toe komt het op mij iets te geforceerd over, maar ja, dat hoort nou eenmaal zo; het komt in elk geval wel gemeend over. These Colors Don't Run kent overigens naar het einde toe een heerlijke vette groove, dat bevalt me wel. You fucking pigs!!! brult ook wel lekker mee :-)

Daarna komen ook regelmatig wat meer ingetogen passages voorbij, zoals in (bijna) titelnummer Daybreak en vooral Truth, Be Told. Vooral die laatste kent zo'n toegankelijke momenten dat ik de neiging moet onderdrukken dit geen emocore te gaan noemen. Toch gaat dat naar het einde van het album toe nog wel vaker van toepassing worden, zoals het refrein van Devil's Island. Hoewel dat nummer over het geheel nog wel lekker heavy doorramt.

Ronduit cheesy komt de band voor de dag op Behind The Throne en afsluiter Unbeliever. Voorzien van luchtige samples/toetsenwerk is dit muziek die nog niet eens in de buurt komt van iets dat met rock, metal, punk of core te maken heeft. Het lijkt er op dat Architects op het eerste gedeelte van het album het grootste gedeelte van z'n woede al kwijt is, wat op een paar tracks rest is slap geneuzel.

Dan mag er door band en/of label wel hosanna gekraaid worden over de toekomst van moderne metal, ik hoop toch niet dat dit het is. Een paar nummers aan het begin van het album plus Devil's Island zijn prima te pruimen, voor de rest lijkt de band op zoek naar een evenwicht tussen hun boze metalcore uitbarstingen en hitgevoelig materiaal, geschikt voor de massa. Het gevaar ligt op de loer dat Architects daarmee tussen wal en schip belandt.