Sunpocrisy - Samaroid Dioramas

• BandSunpocrisy [IT]
• TitelSamaroid Dioramas
• Release datum2012
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Apoptosis
02. Apophenia
03. Φ - Phi
04. Vertex
05. Trismegistus
06. Samaroid
07. Samaroid Dioramas
08. Dioramas

Van sommige bands begrijp je soms niet hoe het kan dat er nog geen respectabel metallabel is dat er eens even induikt. De muziekwereld is veranderd. Neem nu het Italiaanse Sunpocrisy. Deze band loopt alweer een jaar of vijf rond in de scene. Heeft een EP in eigen beheer uitgebracht. De band mocht toeren met Ahab en The Ocean. Tijdens die shows bleek dat Sunpocrisy iets bijzonders van haar shows maakt. En nu ligt er een debuut dat in eigen beheer werd uitgebracht maar dat qua professionaliteit menigeen naar de kroon steekt.

Samaroid Dioramas is een ambitieus conceptalbum dat progressieve death metal samenbrengt met meeslepende postcore passages. Het universum staat centraal. En het album beleven, voelt ook als een ware odyssee. Progressieve death metal omdat bij beluistering de namen van een kalmere Meshuggah en een kalmere Mastodon weliswaar boven komen drijven, maar dan toch net weer anders. Ondanks de hoekige riffs en de moderne corevocalen neemt het lange Apophenia je na het inleidende Apoptosis mee op een aangenaam dobberende Black Sabbath riff over de kosmische oceanen, langs uitgestrekte sterrennevels en zwarte gaten terug naar de oorsprong van het heelal. Terug naar de oorsprong van alles. De verstilde passages waarin prachtige vocalen de sfeer nog meer versterken doen wat denken aan de latere Anathema, zij het dat het geheel beslist geen droevige indruk achterlaat. Het is meer verwondering over het immense heelal met haar immense geschiedenis dat de plaat overbrengt.

Zelfs een loom en dromerig intermezzo als Vertex valt helemaal op zijn plaats binnen de constellatie die de Italianen scheppen. Dat op het navolgende Trismegistus de kosmische vloot weer op volle oorlogssterkte komt, contrasteert nauwelijks met de kalme surrealistische passages die meteorietenslagregens tot rust proberen te manen.

Het titelnummer vormt het sluitstuk dat in een drieluik aan je gepresenteerd wordt. Alles dat op de eerste helft van het album gepresenteerd werd, komt nog eens voorbij. Hierin schuilt ook de valkuil van het album. Na de eerste twee nummers weet je eigenlijk precies hoe de rest van de plaat is ingekleurd. Dat neemt niet weg dat er bijzonder veel aandacht is besteed aan het scheppen van sfeer. Prima spel en een professionele, prima uitgebalanceerde productie doet de rest. Het is zo goed gelukt dat Sunpocrisy wat mij betreft best een eervolle plaats verdient binnen het overvol rakende subgenre.