Arckanum - Fenris Kindir
- Arckanum [SE]
- Fenris Kindir
- 10-05-2013
- Season of Mist [FR]
Tracklist
01. Fenris Kindir Grua
02. Tungls Tjugari
03. Dolgrinn
04. Hatarnir
05. Hamrami
06. Fenris Gangr
07. Vargold
08. Angrboda
09. Uskepna
10. Spell
11. Solbols Sigr
Reeds in 1993 verschenen de eerste wapenfeiten van het Zweedse eenmansproject Arckanum. De muzikant die schuilgaat onder het pseudoniem Shamaatae stond dus midden tussen de opkomst van de toenmalige black metalgolf uit het hoge Noorden. Hij is wel één van de weinigen die de wortels van weleer nog koestert alsof ze gisteren ontsproten waren. Fenris Kindir is de titel van het achtste volwaardige album. En het is opgedragen aan de wolf uit de Noorse mythologie. De wolf, voortgekomen uit het zaad van Loki, die de goden van Asgaard bedreigde en dientengevolge met een magische ketting werd vastgezet om pas weer los te komen als Ragnarok, het einde van alles, aanbreekt.
Vanaf het spookachtige intro dat overloopt in Tungls Tjúgari lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. De aparte mix is wennen. De instrumenten lijken totaal niet in balans met elkaar te zijn. De drums zitten achterin, de schelle gitaren zijn allesoverheersend en ook de stem van Shamaatae heeft een aparte plaats in het landschap. Toch is het niet het zogenaamde stofzuigergeluid dat je hier hoort. Er is wel degelijk aandacht voor muzikaal detail. Het schuurt en het is ongemakkelijk en na enige gewenning blijkt dat ook goed te passen in het geheel. De ratelende black metalstukken zijn niet heel extreem, maar wel vuig en gemeen genoeg om de nodige adrenaline mee te laten gieren. Folky passages bieden afwisseling en sfeer. Het geluid en de vibe van Immortals Diabolical Full Moon Mysticism sluimert wat in mijn schedelpan.
Tot zover niets aan de hand. Wat bijzonder jammer is, is dat te pas en te onpas het geluid van het intro terugkeert om in te breken in de metalen composities om een gesproken onheilsprofetie te begeleiden. Dit gebeurt zo vaak dat het gewoon vervelend wordt. Het lijkt erop alsof het woeste wolvenschepsel al eerder is vrijgekomen en de crypte waarin Shamaatae zijn duistere werken smeedt, bezocht en vernield heeft. Zo lijkt hij zijn vervaarlijke kaken, waarmee hij Tyr, één van de goden van Asgaard, een arm afbeet, gezet te hebben in de mastertapes van Fenris Kindir. Want het album maakt een nogal verknipte indruk en mist dus de nodige coherentie.
Arckanum doet qua stijl wat ervan verwacht mag worden. Het idee om een monsterlijk concept te maken is in de kern een goed idee. Er is alleen erg weinig aandacht voor dosering en balans. De tussenstukken halen de vaart op hinderlijke wijze uit het album waardoor het erg onplezierig wordt om Fenris Kindir in zijn geheel te luisteren. Black metal en plezier hoort ook weer niet samen te gaan dus misschien was dat de bedoeling ook wel. Maar ik zet toch liever ÞÞÞÞÞÞÞÞÞÞÞ uit 2008 nog even op.