Ars Moriendi - La singulière noirceur d'un astre
- Ars Moriendi [FR]
- La singulière noirceur d'un astre
- 20-03-2014
- Archaic Sound [UA]
- Transcending Obscurity [IN]
Tracklist
01. De l'intouchable mort
02. Vanité
03. De ma dague...
04. Ars Moriendi
05. La singuliere noirceur d'un astre
Ars Moriendi is een Franse eenmans black metalband die actief is sinds 2001. De man die verantwoordelijk is voor alles binnen deze band laat zich graag aanspreken als Arsonist, maar staat bij de burgerlijke stand ingeschreven als Bastien Mailhot. Die muziek blijkt allesbehalve eenvoudig verteerbaar of verkoopbaar; de band zit bij een Oekraïens label, terwijl deze promo tot ons kwam via een promotor uit India. Het album is opgenomen in een eigen studio, maar dan weer gemixt in Wit-Rusland.
La Singulière Noirceur D'un Astre (de eigenaardige zwartheid van een ster) is het derde album van Ars Moriendi (de kunst van het sterven), maar pas mijn kennismaking met deze act. Ik heb dan ook geen idee hoe dit nieuwe album zich verhoudt tot voorgaand werk. De muziek zou ik zelf omschrijven als een soort mix van duistere, atmosferische black en een veelomvattende term als dark metal. Het album bevat vijf nummers van bovengemiddelde lengte, dus verwacht trage, slepende gitaarriffs, kalm drumwerk met weinig variatie, opgesierd met subtiele, rustgevende keyboardklanken.
De aspecten die nadrukkelijk naar black metal verwijzen zijn de typische rasperige krijsvocalen die af en toe voorbijkomen en een sporadische blastbeat. Of de combinatie van beide, zoals in opener De l'intouchable mort. Dit nummer bevat trouwens ook nog wel een subtiel vleugje prog; misschien is dat nog wel iets om aan de omschrijving toe te voegen: progressieve black. Ook horen we regelmatig dat vertrouwde tremelopicking gitaarwerk voorbijkomen, ook herkenbaar natuurlijk.
Voor de rest is het vooral de melancholische, bijna dromerige, maar toch zeer naargeestige sfeer die bepalend is voor deze muziek. Je voelt als het ware het verdriet van de maker. Snelheid en bruutheid die normaliter geassocieerd worden met black metal zijn hier in mindere mate aanwezig, atmosferisch is hier het sleutelwoord. Hier is sprake van een soort morbide vorm van easy listening metal; tot aan jazzy loungemuziek aan toe. Geen idee hoe ik het anders moet noemen. Ok, af en toe gaat het er wel wat feller aan toe, zoals Vanité laat horen, maar ook dan wordt altijd weer teruggegrepen naar een kalmere aanpak met die melancholische insteek. In dit geval geholpen door sferisch toetsenwerk, die zelfs de snelste stukken begeleiden.
Ik kan deze muziek prima hebben; waarbij het vooral de sfeer is die me aanspreekt. Vrij a-typische muziek, overduidelijk diepgeworteld in de black metal, maar met een zeer eigen twist. Liefhebbers van sferische black met een progressieve inslag zitten hier goed verwacht ik.
