Autumn's Dawn - Gone

• BandAutumn's Dawn [AU]
• TitelGone
• Release datum29-08-2014
• LabelEisenwald [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. The Ashes Of A Life
02. Until My Heart Corrodes With Rust
03. Into The Cold
04. Grace Of The Grave
05. When The Sun Sets For The Last Time
06. Blank Stare, Dead Eyes
07. Dawn
08. Through The Rusted Gates Of Time
09. Gone

Autumn's Dawn is een nieuw Australisch project (band?) dat uit de grond is gestampt door de heren Anguish en Sorrow, die we al dan niet gezamenlijk kennen van bands als Germ, Lord en Austere. De basis daarvan is geworteld in de (depressieve) black metal, met uitstapjes naar meer experimentele en/of elektronische vormen daarvan. Maar eens horen hoe dat uitpakt op hun debuutalbum Gone.

Ik zou deze muziek zelf een mix van melancholieke black rock en jaren '80 gothic/new wave noemen. Ik hoor de basis van de atmosferische black metal zeker terug, net als elementen uit bijvoorbeeld postblack en shoegaze. Ook zit er wat mij betreft qua sfeer en gevoel heel veel in van de begin jaren '80 postpunk/gothic/new wave.

Zo is naar mijn idee opener The Ashes Of A Life behoorlijk new wave, met voornamelijk cleane zang. Until My Heart Corrodes With Rust daarna in muzikaal opzicht ook, maar dan met screams vermengd. Dit geeft wat mij betreft alleen maar aan hoe onnodig infantiel sommige black metal artiesten zich soms gedragen. Waarom niet meteen muziek met fatsoenlijke zang als je het toch kunt. Hoezo evil en 'nodig qua sfeer'. Wat een bullshit. Het is juist de sferische postblack met cleane zang (en toetsen!) die me aanspreekt; screams zijn zwaar overschat als hoofdvocalen, eventueel wel toepasselijk als sfeerelement.

Zoals het op sferische black gerichte Into The Cold prima laat horen. Haast groovend in het ritme, en toch met een koud sfeertje in het (melodieuze) gitaarwerk, zo hoor ik dat graag. O ja, deze is instrumentaal - met veel herhalingen, zoals in wel meer nummers - ook geen slecht idee! Ik verwachtte bij eerste beluistering echt elk moment screams te gaan horen, die bleven wie-dan-ook-dank uit. Het gaat dan verder met Grace Of The Grave, weer lekker pakkend a la new wave, met wederom zo'n fijne cleane zang, al schreeuwt er ook af en toe eens iemand mee; op het randje.

De muziek slingert heen en weer tussen uiterst melancholisch, in elk geval diepgaand emotioneel (Blank Stare, Dead Eyes) tot rauwere sentimenten zoals ze in het afsluitende titelnummer Gone tot uiting komen. Daartussen horen we muzikale uitingen die uiteenlopen van poppy new wave tot kermende depressieve black, met tussendoor een rustiek klanktapijtje (Dawn). Ik vind niet alles op dit album even geweldig - met name de vocale minpunten heb ik benadrukt - maar begrijp de muziek wel denk ik. Sfeer (is het nostalgie of melancholie?) overheerst, en daar gaat het om!