Loading...

Bandito - Veraphobia

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 18-06-2015

Tracklist

01. Down South
02. Feeder
03. The Harlequin
04. On The Run
05. Self Fulfilling Charity
06. Clean Machine
07. High Above
08. Doyle's Report
09. Gondii
10. Black Water

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden - in werkelijkheid vier jaar - dat ik demo/EP II besprak van het Nijmeegse Bandito. De rauwe rock met stoner-invloeden (of 'gewoon' stoner-rock?) sprak me toen wel aan. Inmiddels heeft de band een eerste full length uit, Veraphobia (bang voor Vera?), sinds april al. Maar eens luisteren hoe de muziek hierop me bevalt.

Bandito deelde het podium met bands als Red Fang, Baroness, Monster Magnet, Peter Pan Speedrock, Karma to Burn, tijdens hun cd-presentatie met Tank86, en recentelijk ook nog Mastodon; deze verzameling geeft al aardig de muzikale richting van het Nijmeegse vijftal weer: Zware, riff-georiënteerde heavy rock, met een toefje blues en de nodige vette grooves. En dat alles verpakt in catchy nummers, voorzien van het typerende stemgeluid van Jord. Of misschien moet ik de band zelf even aan het woord laten over hun muziek: "Een compromisloze mix tussen catchy groovende hardrock en abrupt geweld. Voor fans van Baroness tot Red Fang tot Velvet Revolver."

Het album opent met Down South, dat zuiden waar de muzikale inspiratie vandaan komt? Qua temperament klopt dat wel, dit nummer is mega-swingend en bevat het nodige gevoel. Vervolgens wordt met Feeder het tempo er lekker in gehouden en steelt, naast het heerlijke gitaarwerk, opnieuw de zang een hoofdrol in. Lekker opzwepend, en al even swingend wordt ik hier wel vrolijk van. Degene die bij stoner denkt aan sombere muziek zit er voorlopig even naast. Vandaar dat ik ook veiliger kies voor eigenwijze heavy rock als omschrijving. Zodat Bandito met z'n eigen omschrijving catchy groovende hardrock helemaal gelijk krijgt!

Strak, energiek, enthousiast, dat zijn de sleutelwoorden denk ik waar het bij Bandito om draait. Veraphobia bevat dan ook geen zwak nummer wat mij betreft, elke track swingt als de spreekwoordelijke tiet. Variatie wordt gevonden in het wisselen in tempo, en soms ook qua sfeer: hoor het ietwat sombere Self Fulfilling Charity maar eens. Hierna komt zo'n lekkere stamper als Clean Machine net ff wat vlotter uit.

Op afsluiter Black Water na - dit is een meer ingetogen nummer (opnieuw met erg veel gevoel), maar nog altijd lekker heavy dankzij een vrijwel voortdurend ronkende bas - zijn de liedjes ook allemaal lekker kort en compact, zodat zeker na de eerste keer luisteren het album al weer voorbij is voor je het in de gaten hebt. Een positief punt wat mij betreft, want dat betekent dat ik ruim 40 minuten aan een stuk door hebben zitten mee-hoofdschudden, -bewegen, -tappen, -tikken whatever.

Bandito is dan misschien niet de meest spannende rockband van Nederland, maar wel een heel efficiënte!

Jord - Vocals

Tommy - Guitar

Nik - Guitar

Erwin - Bass

Berry - Drums