Brutus - Behind the Mountains

• BandBrutus [NO]
• TitelBehind the Mountains
• Release datum14-06-2013
• LabelSvart Records [FI]

Tracklist

01. The Witches Remains
02. Personal Riot
03. Big Fat Boogie
04. Blue Pills
05. Square Headed Dog
06. Mystery Machine
07. Crystal Parrot
08. Reflections
09. Can't Help Wondering Why

Brutus (niet te verwarren met de Nederlandse) is een half Zweeds, half Noors gezelschap, dat seventies bluesy hardrock mixt met psychedelische, occulte rock. In 2010 brachten ze een titelloos debuut uit, met weinig tastbare resultaten; mij is ie ook ontgaan. De retro-rockers uit Scandinavië mogen nu dan in de herkansing met nummertje twee: Behind The Mountains.

De schatplichtigheid aan Black Sabbath (in dit geval vooral het eerste album) is inmiddels bijna een vanzelfsprekendheid, al is Brutus zeker geen doom. Graveyard en Witchcraft zijn twee 'eigentijdse' bands die prima als referentie kunnen dienen. Al zijn er stiekem tegenwoordig natuurlijk nog veel meer bands die in dit retro genre opereren. Gebruik van mondharmonica en Hammondorgel lijken inmiddels bijna verplicht.

De eerste paar tracks op het album zijn vooral compact, en swingend. Ze klinken lekker simpel, bevatten veel bluesriffs, een groovende ritmesectie, en de typische Ozzy-achtige vocalen. Tot zover eigenlijk niks bijzonders, behalve aangenaam luistervertier. Pas bij Blue Pills veer ik voor het eerst echt op van m'n stoel (hoe toepasselijk). Een wat afwijkend drumritme, meer zweverig gitaarwerk en zo'n heerlijk stuwende bas. Het doet me een beetje meer denken aan southern rock achtige muziek, zwoel, zomers. Westernfilms en woestijnen doemen voor mijn ogen op.

Toch is dit maar tijdelijk, al lijkt de ban wel enigszins gebroken door de blauwe pilletjes. Via het in deze context logge, heavy Square Headed Dog maakt de opwinding langzaam aan weer plaats voor de lome benadering van de ouderwetse riffgerichte bluesrock. Mystery Machine is ook wel lichtelijk opzwepend, met vooral erg groovy, bijna funky baswerk; lekker hoor.

En dan blijkt dat Brutus het best voor het laatst bewaard heeft. De twee laatste (langere) tracks op het album staan haast niet in verhouding tot de nu bijna plichtmatig klinkende eerste paar tracks. Reflections sleurt en schuurt, en is een heerlijk zeurend, zuigend bluesmonster. Ik kan het ook niet helpen dat ik me afvraag waarom Brutus niet meer van die nummers heeft zoals deze laatste twee, de afsluiter met die titel overtuigt namelijk ook op alle fronten. Het ronkende naar stoner neigende ritme, de gitaarsolo's, zelfs het orgelwerk, en de werkelijk opzwepende ritmesectie brengen dit album naar z'n climax. Perfecte afsluiter dus. Nog meer van zulke graag!