Deadend in Venice - A view from above

• BandDeadend in Venice [DE]
• TitelA view from above
• Release datum25-10-2013
• LabelKickTheFlame
• PromotorGordeon Music [DE]

Tracklist

01. Ides of May
02. Black Baccara
03. An alien in disguise
04. The overview
05. A glow in the dark
06. Call from the North
07. Ocean of regret
08. Devolution of the crown
09. Changing directions
10. Nothing's left in long-closed eyes
11. In dawnless days

Deadend In Venice komt uiteraard niet uit die stad, maar uit het Duitse Meerane. De band is opgericht in 2008 en doet in de underground al snel van zich spreken met een tweetal demo's (in 2008 en 2009). Naast de nodige optredens zet de band zich in het jaar daarna volledig in voor een debuutalbum. See You On The Ground verschijnt in maart 2011 en opent zo mogelijk nog meer deuren voor de band. Stilstand is achteruitgang, doorpakken hier het devies, en dus schiet Deadend In Venice door naar album nummer twee. De band bevindt zich blijkbaar nog altijd in hoger sferen, want na het debuut is de band nog altijd niet op de grond aanbeland, en krijgen we A View From Above (KickTheFlame, 25 oktober) voorgeschoteld.

De band staat te boek als melodieuze death metal band, maar met een van die beide elementen heb ik wat moeite, en dat is dan overduidelijk niet het aspect melodieus. Ok, Deadend In Venice heeft in de basis aardig goed opgelet wat Zweedse acts als Dark Tranquility, In Flames en Soilwork, maar bijvoorbeeld ook Arch Enemy, hebben uitgespookt. Maar die basis wordt regelmatig verlaten voor dan wel overschaduwd door nadrukkelijk toegankelijker materiaal.

Een naam die me eerder te binnen schiet als vergelijking is Amaranthe. Niet alleen vanwege het cleane en bij vlagen poppy stemgeluid van de zangeres (en de wisselwerking met de grunt), maar ook de soms wel erg catchy benadering van de muziek. Luister maar eens naar de eerste single/video An Alien In Disguise, en je zult tot de ontdekking komen dat dit met (melo)death verdraaid weinig te maken heeft.

Er staan wel degelijk nummers op het album die een heavier (of snellere) aanpak proberen. Probleem daarbij lijkt mij echter dat juist dan de frele zang van Annabell Klein haar achternaam eer aan doet, met andere woorden in het niet valt bij de muziek en ondergesneeuwd raakt. En dat kan toch ook niet de bedoeling zijn, want op zich mag haar stem er best wezen. De combinatie werkt ook het best in de poppier aanpak, maar niet wanneer muzikaal geweld een nummer domineert (The Overview of Call From The North bijvoorbeeld).

Het valt dan ook op dat er weinig echt snelle of harde nummers op het album staan voor een band die zichzelf presenteert als (melodieuze) death metalband. Het lijkt er dus op dat Deadend In Venice zich bewust is van de eigen sterke en zwakkere punten, dat is natuurlijk positief. Ik zou er dan echter wel voor kiezen om een andere invalshoek te propageren, teneinde de juiste doelgroep te bereiken. Deadend In Venice past prima in de melodieuze, moderne metalhoek, maar dan wel met een behoorlijk catchy insteek.