Devil City Angels - Devil City Angels

• BandDevil City Angels [US]
• TitelDevil City Angels
• Release datum11-09-2015
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Numb
02. All My People
03. Boneyard
04. I'm Living
05. No Angels
06. Goodbye Forever
07. Ride with Me
08. All I Need
09. Back To The Drive
10. Bad Decisions

Devil City Angels is waarschijnlijk niet direct wat je bij die bandnaam zou verwachten, die veel gevaarlijker klinkt dan de muziek die je voorgeschoteld krijgt. Dit is namelijk de nieuwe band van 'oude rocker' Tracii Guns (Guns 'n' Roses, LA Guns), die daarnaast bestaat uit al even oudere jongeren als Rikki Rocket (Poison), Eric Brittingham (Cinderella) en Brandon Gibbs (Cheap Thrill). De band is ontstaan in de zomer van 2014, het debuutalbum Devil City Angels verscheen in september van dit jaar. Overigens heeft na de opnames de eerste wijziging in de bandbezetting al weer plaatsgevonden: Eric Brittingham is vervangen door de zeker niet minder bekende Rudy Sarzo (van te veel om op te noemen). Grappig genoeg roemen sommige recensies het basspel van Sarzo op dit album, waarop ie dus echt niet te horen is!

De muziek die we hier te horen krijgen laat zich vrij eenvoudig raden: klassieke, melodieuze hardrock met een bluesy sausje. Niet zozeer de sleazy variant die je misschien zou verwachten, eerder de radiovriendelijke, catchy versie. De verschillende nummers stampen lekker weg en liggen verslavend makkelijk in het gehoor. Stiekem is dit eigenlijk muziek die een beetje in de vergetelheid is geraakt, zeker voor liefhebbers van het wat steviger werk. Lekkere niks aan de hand muziek noem ik dat altijd: geen pretenties, behalve vermaak, zowel voor de makers als de aandachtige toehoorder.

De aangenaam swingende opener Numb klinkt veelbelovend, ik moet zelfs een beetje aan de band Extreme denken, zo funky is dit nummer. Uiteraard is Devil City Angels meer dan dat; helaas zou ik bijna zeggen, want deze richting staat me wel aan. Deze band zoekt echter de afwisseling, dus horen we achtereenvolgens blues (All My People) en pop (Boneyard) invloeden. Ok, de afwisseling is niet zo breed, het blijft pakkende, gepolijste rockmuziek. Gelukkig is de muziek van deze band niet altijd zo cheesy als de eerste single All I Need liet horen, want die vond ik tenenkrommend genant en gladjes. Als in een slechte commercial, bah! Het blijkt gelukkig de uitzondering van dit album.

Dit is nou die typisch Amerikaanse 'stadionrock' waar wij als Europeanen zo vaak op neer kijken. Goed uitgevoerde muziek, met het rockende hart op de juiste plaats. Maar uiteindelijk wel erg retro, en op de lange termijn redelijk eentonig. Ik kan hier op zich prima naar luisteren, maar zeker niet te lang en te vaak. Ik heb toch graag net iets meer opwinding in de rock 'n' roll zoals de muzieksoort ooit bedoeld is. Hoe degelijk de boel hier ook wordt uitgevoerd.