Loading...

Draconian - Sovran

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 17-11-2015

Tracklist

01. Heavy Lies the Crown
02. The Wretched Tide
03. Pale Tortured Blue
04. Stellar Tombs
05. No Lonelier Star
06. Dusk Mariner
07. Dishearten
08. Rivers Between Us
09. The Marriage of Attaris
10. With Love And Defiance (bonus)

In juni 2011 heb ik Draconian en hun muziek uitgebreid voorgesteld naar aanleiding van het album A Rose For The Apocalypse. Hoewel voorgaande albums keurig om de paar jaar verschenen zit er nu een gapend gat van bijna vierenhalf jaar tot het nieuwe album Sovran. Daar geeft de band de volgende verklaring voor: Na het verschijnen van het laatste album besloot zangeres Lisa Johansson om de band te verlaten om meer tijd aan haar gezin te besteden. Het duurde even voor een passende vervangster was gevonden die in de visie van de band past. Zo stuitte de band op de jonge Zuid-Afrikaanse zangeres van Duitse komaf Heike Langhans, die de eer kreeg om de klus te klaren.

Om dan maar met die bezettingswisseling te beginnen: de vrouwelijke zang op Sovran doet me vooral denken aan Sharon den Adel (Within Temptation). Gelukkig zoekt ze niet de hoogte op, maar past haar stem juist qua sfeer perfect bij deze muziek. Ik neem aan dat ze daar ook op is geselecteerd, want eigenlijk is ze een vrij 'beperkte' zangeres qua bereik. Althans, daar horen we hier niet veel van. Heike zingt in dienst van de nummers en de muziek, en dat zal precies de bedoeling zijn.

Zoals ik in mijn bespreking van A Rose For The Apocalypse al constateerde draait bij Draconian zo'n beetje elke uitgeperste noot om de sfeer die gezocht en neergezet wordt. De hoofdmoot is nog altijd melodieuze doom metal, waar nogal eens de term gothic aan toegevoegd wordt - met name vanwege de dameszang. Onzin wat mij betreft. De uiterst sfeervolle doom wordt nog altijd met volle overtuiging uitgedragen, met een hoofdrol voor de nadrukkelijk melancholieke sfeer, passie en emotie. Bij zo'n sfeerzetting past slechts zeer trage muziek, het tempo ligt dan ook gevoelsmatig nog lager dan op de voorganger.

Dat levert op de eerste helft van het album uiterst sfeervolle nummers op, waarin je je heerlijk kunt laten meevoeren met de emotionele lading. Er wordt qua tempo nauwelijks variatie gezocht, zodat de genoemde melancholieke sfeer optimaal de aandacht krijgt. Al mogen ook de sterke, klassieke doomriffs - luister maar eens naar opener Heavy Lies the Crown - niet vergeten worden. Daarnaast worden toetsen en strijkers (ook toetsen?) ingezet voor een extra laagje sfeer (The Wretched Tide). Ik ben op een gegeven moment wel bang dat het constante trage tempo bij meerdere luisterbeurten wel eens vervelend zouden kunnen worden wanneer deze lijn echt over het gehele album zou worden doorgetrokken.

Dat blijkt (gelukkig) niet het geval. Nummers als Dishearten en Rivers Between Us - met vocale gastbijdrage van Daniel Änghede, de partner van Langhans - laten de nodige afwisseling horen. Natuurlijk had Stellar Tombs op dit vlak ook al wel wat te bieden. Sowieso is de afwisseling tussen de zeer ingetogen passages en heavy riffs en grunts al een interessante; maar wel een min of meer voorspelbare.

De aanwezigheid van het constant lage tempo en een zekere mate van voorspelbaarheid zou weleens mogelijke liefhebbers kunnen doen afhaken. Maar die krijgen wat mij betreft ongelijk. Draconian weet binnen de door henzelf gestelde grenzen namelijk opnieuw een heerlijk weemoedig en uitermate sfeervol album te vervaardigen, waar de voelbare emotie van af druipt. Ik laat me in elk geval volledig inpakken door deze treurige klanken, en geniet intens van de neergezette droefenis. Het is volop herfst, wat mooi!

Anders Jacobsson - Vocals

Heike Langhans - Vocals

Johan Ericson - Guitars

Jerry Torstensson - Drums

Daniel Arvidsson - Guitars

Fredrik Johansson - Bass