Loading...

Electric Mary - The Last Great Hope

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 13-11-2014

Tracklist

01. Sweet Mary C
02. Welcome To The Other Side
03. Nicotine
04. Already Gone
05. So Cruel

Drie jaar geleden alweer besprak ik het derde album van de Australische rockers van Electric Mary. Meer info over de band kun je daar lezen. Het was sindsdien even wachten op nieuw materiaal, maar inmiddels is er dus een nieuwe EP: The Last Great Hope.

Sweet Mary C gaat van start met een spanningopbouwend intro - met 'swampy' slidegitaar - om zich vervolgens te ontpoppen tot een heerlijke Black Crowes-achtige, licht opzwepende rocker. Relaxt, old school, bluesy en swingend zijn de kenmerken. Daarna is het met het uptempo Welcome To The Other Side pas echt rocken geblazen. Voorzien van een lekker vet basgeluid - die speelt hier echt de hoofdrol! - rost dit nummer de pannen van het dak. Een fraaie solo maakt het plaatje helemaal af. Hier kun je toch echt niet stil bij blijven zitten!

Met Nicotine wordt het tempo gevoelig teruggeschroefd, en keert de band terug naar het Led Zeppelin/Whitesnake-geluid dat ik nog herken van het derde album; en in mijn bespreking toen ook uitgebreid heb geroemd. Opnieuw voorzien van een flitsende solo is dit een lekker stampend nummer, waarin vooral de zang z'n (hoofd)rol opeist.

Over teruggeschroefd tempo gesproken: Already Gone is het gevoelige meesterwerkje van deze EP. Zo'n ballad-achtig nummer waar bands als Led Zeppelin en Deep Purple (in de Hughes/Coverdale periode) patent op leken te hebben, dat echt onder je huid kruipt, gevoelig en intens. Het is wat mij betreft vooral dat heerlijk meejengelende (Hammond?) orgeltje dat zo typerend is voor dit sfeertje. Al haast ik mij te zeggen dat ook het gitaarspel en de vocalen hier hun bijdrage aan leveren. Bizar vind ik dat dit met zes-en-halve minuut het langste nummer is van deze EP, maar als het eenmaal afgelopen is denk: nou al? Dit smaakt naar meer!

Afsluiter So Cruel gaat dan weer terug naar het swingende begin van de EP. Hier is (eindelijk) een in het oor springende rol weggelegd voor de groovende ritmesectie. Een wat eenvoudig klinkend nummer, dat toch wel z'n charmes heeft. Het gitaarwerk, zeker naar het einde toe, doet me denken aan (een nummer van) The Who. Samenvattend: de liefhebber van sterk uitgevoerde klassieke (blues)rock slaat zijn slag! Met Electric Mary zit je altijd goed.

Rusty - vocals

Pete Robinson - guitar, vocals

Alex Raunjak - bass

Brett Wood - guitar, vocals

Davey Porter - drums