Loading...

Forlorn Path - Man's Last Portrait

Gepost in Reviews door Edwynn op 19-07-2013

Tracklist

01. The Coming of Winter
02. Empire of Decadence
03. Words Only Wind Can Speak
04. Masquerade
05. A Moment of Silence
06. As Hope Fades
07. Ghosts
08. Man's Last Portrait
09. What Lies Beyond
10. Relics

Man’s Last Portrait is het eerste volwaardige album van Forlorn Path. De band werd in 2008 opgericht en 2 jaar later verscheen de eerste EP Being Toward Death. Een ongeslepen product vol ruwe death en black metal met af en toe wat afwijkende invloeden. De tweede EP Intifada uit 2012 klonk qua productie wat professioneler maar qua stijl borduurde het voort op d EP uit 2010. Het is dan ook een lichte verrassing dat de band op haar debuut besloten heeft om de black en death metal ernstig te vermengen met stemmige doom en donkere romantiek.

Het intro The Coming Of Winter vormt een buitengewoon sfeervolle inleiding waarbij een voorzichtig sneeuwlandschap zich voor het geestesoog razendsnel opgetrokken wordt. Het slepende tempo dat wordt ingezet torst het verdriet over vergankelijkheden van het leven met zich mee. Forlorn Path imponeert met een moddervet geluid. Een tikje te digitaal naar mijn smaak, maar moddervet. De voorzichtige keyboards winnen aan kracht door vooral voorzichtig te blijven. Dat schept hoge verwachtingen voor het eerste echte nummer.

Empire Of Decadence start met het gaspedaal diep ingedrukt, maar de slepende synths benadrukken eerder het doomy karakter dan het agressieve karakter. Het navolgende Words Only Wind Can Speak wordt ingeleid door stemmige toetsen, barst vervolgens in blasttempo los en slaat daarna over in een midpaced doomepos waar epische riffs en melodieën als helden onthaald kunnen worden. Het instrumentale A Moment Of Silence heeft ook zo’n prachtig melancholisch intro. Zachtjes daalt de regen neer uit de nachtelijke hemel. In de verte klinkt de donder. De stuwende poel van onderdrukt leed dat vervolgens losbarst, is kort maar overrompelend.

Wat na herhaaldelijke beluistering een beetje tegen gaat staan is het gebrek aan kracht in de snellere stukken. Forlorn Path leunt teveel op de straffe productie van het album. Daardoor klinkt het net wat te netjes. Met de tragere stukken is minder mis. De heroïsche melodieën wisselen de meer verdrietige momenten goed af. Zo is het niet alleen snikken en wenen bij Forlorn Path. De agressie van de eerste EP’s is volledig weggeëbd. Forlorn Path schept een tot de verbeelding sprekend winterlandschap en legt voor de luisteraar een fluwelen loper uit zodat die niet kan uitglijden. Het heeft enkele prachtige momenten aan boort, maar er had over het algemeen wel wat meer buiten de lijntjes gekleurd mogen worden.

Dave Imbriaco - Vocals, Bass

Ivan Chernikov - Guitars

Yuriy Garnaev - Guitars

James Applegate - Drums