Khonsu - Anomalia
- Khonsu [NO]
- Anomalia
- 24-08-2012
- Season of Mist [FR]
Tracklist
01. In Otherness
02. The Host
03. Darker Days Coming
04. Inhuman States
05. So Cold
06. The Malady
07. Va Shia (Into The Spectral Sphere)
Khonsu is een niet meteen voor de hand liggende naam voor een band. Khonsu was een Egyptische maangod die vaak getoond werd met een valkenkop en een soort van zonneschijf met een maan op zijn hoofd. Khonsu betekent ook zoiets als reiziger, nou deze reiziger neemt ons op dit album, Anomalia, mee naar hogere sferen, die soms donkere, soms industriële plaatsen aandoet. Khonsu is een Noors project opgezet door S. Gronbech, die heeft alle instrumenten bespeeld behalve het zingen. Dat heeft hij overgelaten aan Thebon, de zanger van Keep Of Kalessin. Dat die band hier genoemd wordt is niet helemaal vreemd, S. Gronbech heeft op EP Reclaim van Keep Of Kalessin meegespeeld.
Wat ook niet onvermeld mag blijven is dat de broer van S., Obsidian C. Gronbech een grote bijdrage heeft geleverd aan dit album, door zowel sommige gitaarpartijen in te spelen, als ook het hele opname- en productieproces voor zijn rekening te nemen. Nu is daar na enige jaren stilte dan zijn ‘eerste solo’ album. Wat kun je verwachten: een sfeervol album waarin vele stijlen zijn terug te vinden. Ook mid-tempo duistere metal met industrial, progressive, black invloeden met grunts en cleane zang.
Het album opent met The Otherness, dat start met een keyboard riedel die een bepaalde sfeer opbouwt maar die na een kleine minuut hardhandig de kop wordt ingedrukt door zware gitaren en bruut geschreeuw, al hoor je in de achtergrond toch nog steeds die riedel doordenderen. Het tempo ligt erg hoog in dit nummer. The Host begint met een gitaar/keyboard intro waarna Thebon wat geluiden voortbrengt waar ik geen touw aan vast kan knopen, wellicht zijn het wel woorden maar ik heb helaas geen teksten tot mijn beschikking (en kan er ook geen vinden op dit moment), verderop gaat het meer over in gezang. Het nummer blijft wel een een mid-tempo hangen en duurt misschien een paar minuten te lang. De zeven nummers die dit albums telt duren gemiddeld ruim acht minuten met als uitschieter de afsluiter Va Shia met 14:22 min.
Darker Days Coming kabbelt in hetzelfde tempo voort als zijn voorganger. Bij Inhuman States gaat het gas er weer op, wat erg fijn is. In dit soort nummers klinkt het geheel stukken interessanter dan in de rustigere nummers. Halverwege het nummer gaat het gas er even af, zodat de zanger een verhaaltje kan vertellen, daarna gaat het verder waar het was opgehouden. So Cold heeft een lekkere groove en is op zich ook het meest 'normale' nummer dat op dit album staat, zonder echte rare zijsprongen richting allerlei andere genres te maken. The Malady heeft een wat spirituele toon, met dansbare ritmes. Met strak keyboard spel dat hier met een wat industrieel karakter het geheel samenvoegt. Het afsluitende epos Va Shia (Into The Spectral Sphere), met een akoestisch stukje dat van America’s Horse With No Name had kunnen zijn, sluit deze bijna samenvatting van al het voorgaande dit album af.
Al met al een heel aardig album, wat ik zeker zal toevoegen aan de lijst van kanshebbers voor mijn top 10 van dit jaar. Er is nog wel wat ruimte voor verbetering, vooral de mid-tempo stukken hadden misschien wat beter uitgewerkt kunnen worden, of dit stuk eruit laten zodat ook de nummers iets korter worden. Nu is het soms moeilijk om je aandacht bij deze nummers te houden.
