Monomyth - Further

• BandMonomyth [NL]
• TitelFurther
• Release datum19-09-2014
• LabelSuburban [NL]
• PromotorKamikaze-PR [NL]

Tracklist

01. Ark M (10:37)
02. Spheres (12:21)
03. Collision (05:52)
04. 6EQUJ5 (17:38)

Even voorstellen: Monomyth, afkomstig van eigen bodem. Monomyth werd in 2011 opgericht in Den Haag, vernoemd naar de Monomyth theorie (ofwel The Hero’s Journey), bedacht door Joseph Campbell, die een schematische weergave van een ‘avontuur’ neerzette. Het doel van Monomyth is om deze theorie om te zetten naar instrumentale muziek. Op het debuut Monomyth (Burning World/Suburban, september 2013; helaas aan ons voorbij gegaan) zet de band de eerste avontuurlijke stappen, op dit tweede album Further vervolgt de band z'n weg, en gaat letterlijk verder.

Verpakt in vier tracks - waarvan drie inderdaad van bovengemiddelde lengte - laat Monomyth de luisteraar genieten van hun instrumentale 'space kraut stoner' rock. Voor elk van die typeringen valt wel iets te zeggen, van de combinatie des te meer. De albumcover doet een zeer psychedelisch werkje vermoeden, en juist dat valt dan wel weer mee, of tegen, net hoe je het bekijkt. Ik neig er eerder naar om deze muziek progrock te noemen (geldt vooral voor opener Ark M), al klinkt het daar dan misschien weer niet technisch genoeg voor. De muziek rockt, groovet en swingt hoe dan ook, en de nummers zitten kunstig in elkaar.

We horen vooral zorgvuldig opgebouwde nummers, voorzien van veel herhalingen, die door de inkleuring echter geen seconde de kans tot verveling geven. Naast de vaak zwierige riffs en gitaarritmes is er een hoofdrol weggelegd voor zeer aanwezig orgelspel, en dat allemaal op een stevig fundament van een solide maar evengoed swingende ritmesectie. De invulling door middel van elektronica, en subtiel gebruik van ambient, drones en samples zorgen voor constant aanhoudende, bezwerende ritmes; het betere spacerock gevoel zeg maar. Kosmisch, ruimtelijk lijken me hier de juiste steekwoorden.

Dat komt vooral tot uiting in de lange afsluiter 6EQUJ5, waar alles uit de kast wordt gehaald om de luisteraar mee te nemen op een spacey trip. Dit avontuur eindigt dan ook met een heerlijke climax. Wanneer je dit nummer - en daarmee het album - hebt afgeluisterd lijkt al het voorgaande eigenlijk een lange aanloop naar deze track. Voorwaar een fraaie reis, waarmee ik echter zeker de eerste drie nummers niet tekort wil doen. Vooral Spheres is een zeer sferisch werkje dat het beste Pink Floyd gevoel bij me naar boven haalt. Terwijl daarentegen het 'kortje' Collision verrukkelijk wegswingt en bij vlagen net even een tikje zwaarder klinkt.

Verwacht hier echter geen heavy muziek in de letterlijk zin van het woord. Sterker nog: ik zou dit eerder lichtvoetig en pakkend willen noemen, ondanks de lengte van de nummers ja. Er zitten namelijk echt heel catchy passages in, tot funky aan toe. Let daarvoor maar eens op de slaggitaar-partijen in de nummers. Natuurlijk mag de gitaar ook regelmatig knorren, en wordt er volop gespeeld met tempo's.

Ik heb genoten van een heerlijk album, ideaal voor op een luie zondagochtend. Waarbij ik me afvraag hoe dit op het podium gaat werken; ik verwacht eigenlijk jamsessie-achtige taferelen.