New Keepers Of The Water Towers - The Cosmic Child

• BandNew Keepers Of The Water Towers [SE]
• TitelThe Cosmic Child
• Release datum28-02-2013
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

1. The Great Leveller (6:11)
2. Visions of Death (9:25)
3. Pyre for the Red Sage (12:05)
4. Cosmosis (3:45)
5. Lapse (12:32)
6. The Cosmic Child (2:51)

De muziekgeschiedenis, waar de rock en metal natuurlijk ook zijn prominente plaats inneemt, staat bol van de voorbeelden van bands die met hun derde het doorbraakalbum uitbrachten. Dit haal ik bewust aan, omdat dat in het geval van het Zweedse New Keepers Of The Water Tower ook wel eens het geval zou kunnen gaan zijn. In 2006 begon de band nog simpelweg als New Keepers en bracht onder die naam een tweetal EP's uit. Die werden in 2009 gebundeld en onder de titel Chronicles en met de nieuwe, langere bandnaam in 2009 uitgebracht. Dit was dus feitelijk het debuutalbum van New Keepers Of The Water Tower. In 2011 verscheen The Calydonian Hunt, waarop het heavy, sludgy stonerrock geluid nog verder werd uitgebouwd, maar ook al gezelschap kreeg van progressieve invloeden.

Inmiddels is het maart 2013 en is pas geleden het derde album The Cosmic Child verschenen. Dit album markeert als het ware (alweer?) een nieuw begin. Want van het geluid van de vorige albums is weinig meer over. De lompe sludgy benadering en de vergelijkingen met Mastodon hebben plaatsgemaakt voor een mengeling van bombastische rock, psychedelische soundscapes, trippy passages; maar vooral veel melodie en sfeer. 'Nieuwe' invloeden moeten nu eerder gezocht worden bij het psychedelische van Pink Floyd, het bombastische en sferische van hedendaagse The Gathering, de dramatiek van de landgenoten van Isole, en de akoestische passages en dynamiek van Opeth. Wat ik er ook nog wel in terughoor is de progrock benadering van een act als Ayreon. Natuurlijk is niet al het oude overboord gegooid, zo herinnert bijvoorbeeld de (gelaagde) zang nog behoorlijk aan Mastodon. Ook de doomy ondergrond is nog zeker aanwezig.

Zes nummers, ruim drie kwartier muziek, die voorbij gevlogen zijn voor je het in de gaten hebt en eigenlijk alleen maar smaken naar meer. The Great Leveller opent uitermate sfeervol, al laten het drumgeluid en de gitaarsolo ook horen dat nog niet alle heavy roots verloren zijn. Maar de hoofdrollen zijn er toch echt voor het vullende sferische gitaargeluid, en met name de haast monotone gedubbelde zang die de melodie bepalen. De sfeer is hier vooral een druilerige, naargeestige, waarin je je echt kunt verliezen. De tripperige geluidjes versterken dat gevoel. Ook vind ik dit nummer een goed voorbeeld voor de aan Mastodon herinnerende vocalen.

De drie langste nummers op het album (Visions of Death, Pyre for the Red Sage en Lapse) hebben een ding gemeen: het naar mijn mening op een uitstekende en hele fijne manier opbouwen en vast weten te houden van sfeer. Daar valt of staat dit soort muziek immers mee, New Keepers Of The Water Tower (b)lijkt deze kunst dus prima te beheersen. De muziek is zonder uitzondering langzaam, zwelt aan en zwakt af, waarbij gitaar en zang het geluid bepalen, aangevuld met meer sferische elementen (toetsen, akoestische gitaar). Daar waar een solo voorbijkomt wordt het subtiele gitaargeluid even losgelaten en maakt plaats voor voor een meer heavy benadering. Maar nooit voor lang, afwisseling staat voorop.

Pyre For The Red Sage neigt voor mijn gevoel het meest naar Pink Floyd, zweverig, tergend langzaam, maar zeker niet op een vervelende manier, integendeel. Dark Side Of The Moon (let op de overeenkomst in de opbouw van de bandnaam!) lijkt model te hebben gestaan voor deze track, die dan ook uitgesponnen, psychedelisch, maar bovenal spannend klinkt. Slechts een enkele gitaaraanslag op een bedje van een mijmerend toetsenlaagje is genoeg om de spanning te doen zinderen. Dat er juist in dit nummer pure metal voorbijkomt is des te verrassender.

Tussen de lange tracks door zorgen Cosmosis en The Cosmic Child voor de subtiele noot, om even bij te komen van alle opgebouwde spanning. Al vormen die stukjes op zich ook weer voor de nodige sfeer, en hebben hun eigen spanningsboogje, hoe miniem ook. Tja, dit is nou echt een album voor de specifieke liefhebber. Geen muziek om uit je plaat te gaan, maar juist om te ondergaan. Simpelweg laten meevoeren en genieten. Punt.