Otep - Generation Doom

• BandOtep [US]
• TitelGeneration Doom
• Release datum15-04-2016
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Zero
02. Feeding Frenzy
03. Lords Of War
04. Royals (Lorde cover)
05. In Cold Blood
06. Down
07. God Is A Gun
08. Equal Rights, Equal Lefts
09. No Color
10. Lie
11. Generation Doom
12. On The Shore
13. Lie (Acoustic Version, bonus)
14. Breathing In The Fire (Spoken Word, bonus)
15. Crawling Up (Spoken Word, bonus)
16. More Fire (bonus)
17. On The Shore (Jonny Dope Remix, bonus)

Breaking ground, breaking rules, breaking barriers!

Otep (ook wel OT3P) is de Amerikaanse metalband onder aanvoering van schrijfster, vocaliste, illustrator, activiste en hier bandopperhoofd Otep Shamaya. Deze band is dit jaar al weer toe aan album nummer zeven: Generation Doom. En dan is dit nota bene pas het eerste album dat we van die band hier bespreken. De band is opgericht in het jaar 2000 en kende een snelle start dankzij de deelname aan het reizende Ozzfest festival, en aansluitend het tekenen bij major label Capitol. Dit leverde de band in de loop van de jaren vooral in het thuisland wat hitsingles en goede albumverkopen op. Inmiddels zit Otep bij Napalm Records, zodoende is het nieuwe album ook bij ons beland.

De stijl die ten gehore wordt gebracht wordt door de band zelf artcore genoemd, ook termen als art metal of arthouse metal komen voorbij. In bredere zin wordt de muziek van Otep geschaard onder de alternatieve of nu metal, waarin ook invloeden zitten van symfonische, gothic, rap en melodieuze death metal en metalcore. De lijst van bands die als inspiratie hebben gediend voor Otep levert dan ook zeer uiteenlopende namen op, waaronder Tool, Deftones, Korn, Slipknot, L7, Babes In Toyland en Nirvana. Een eerste beluistering leert me dat genoemde elementen en invloeden een modern klinkend en redelijk toegankelijk geheel oplevert; zeg maar toegankelijke rock/metal met de nodige elektronische invloeden, dat soms zelfs wel wat poppy overkomt (Lie).

Zero opent voortvarend, dit is een pittig, agressief nummer. Het doet me wel een beetje aan Slipknot denken, maar dan met een zangeres, en wat elektronische toevoegingen. Ook God Is A Gun een stukje verderop het album gaat in die richting. Hoewel mevrouw Shamaya zich regelmatig de longen uit het lijf schreeuwt is de zang net zo vaak meer pratend/ingetogen en clean. De meer nu metal-insteek - met rap-achtige zang - horen we even later met Lords Of War. Afgewisseld met ingetogen momenten is dit toch ook wel weer een energie-bommetje. Otep komt overwegend over als een opgewonden standje, met andere woorden: de muziek is over het algemeen energiek dan wel intens.

Een heel andere kant krijgen we te horen met In Cold Blood. Dit is een wel heel catchy nummer met een enorm pakkend refreintje, een beetje cheesy zelfs bijna, vergeleken met het gros van de nummers. Ik heb dat f*cking refreintje een paar dagen later nog in m'n hoofd! Hier tussen door hebben we dan ook nog een gewaagde coverversie gehoord van Lorde's Royals - het zoete popliedje van een paar jaar terug - die Otep zich wel heel eigen heeft gemaakt. Goed gedaan. Het zijn die momenten met een hoofdrol voor de zang waarbij ik wel een klein beetje aan In This Moment moet denken, ook een band die met soms zoetsappige dameszang kleffe hitjes probeert te scoren, terwijl ze evengoed in staat zijn tot krachtige, moderne metalsongs. Waarbij (terecht!) veel aandacht gaat naar die veelzijdige zang.

De afwisseling tussen meer ingetogen momenten (Down, On The Shore) en heftiger nummers (titelnummer Generation Doom is echt een beest van een track!) blijft gedurende het gehele album gehandhaafd. Waarbij natuurlijk ook combinaties gemaakt worden van stijlen en hard/zacht-momenten (No Color). Aan variatie dus geen gebrek, waarbij zelfs het metal-geluid zo af en toe eens verlaten wordt (het elektronische Equal Rights, Equal Lefts, dat als ik me niet vergis over Otep's geaardheid gaat). Sowieso worden allerlei maatschappelijke onderwerpen aan de kaak gesteld: Otep Shamaya is niet voor niks ook nog eens activiste. De laatste paar minuten van het album blijken te zijn gereserveerd voor een gesproken voordracht, waarvan er als bonus nog meer te vinden zijn.

Ik vind Generation Doom uiteindelijk niet zo'n heel bijzonder album. In muzikaal opzicht lijkt de gemene deler inderdaad z'n beetje nu metal, met uitschieters naar wat harder materiaal als anderzijds ook meer poppy stukken. Een belangrijke rol is uiteraard weggelegd voor de vocale voordracht, daar moet dan ook de aantrekkingskracht gezocht worden. Intens en uit het hart worden de teksten naar gelang uitgespuwd of gefluisterd; Otep blijkt een zeer veelzijdige vocaliste. Meer is hier voor mij niet te halen.