Phantasma - The Deviant Hearts
- Phantasma [NL]
- The Deviant Hearts
- 20-11-2015
- Napalm Records [AT]
- Hard Life Promotion [NL]
Tracklist
01. Incomplete
02. The Deviant Hearts
03. Runaway Gray
04. Try
05. Enter Dreamscape
06. Miserable Me
07. The Lotus and the Willow
08. Crimson Course
09. Carry Me Home
10. The Sound of Fear
11. Novaturient
12. Let it Die
Een samenwerking tussen Georg Neuhauser (Serenity), Oliver Phillips (Everon) en Charlotte Wessels (Delain), dat smaakt naar meer! Het resultaat is Phantasma, een project waarbij een mini-roman hoort, geschreven door mejuffrouw Wessels, die haar zoete engelenstem op manieren aanwendt die we nog niet eerder van haar hebben gehoord. Phantasma is dan ook echt geen kopie van Delain, noch Serenity, maar zeker wel een duidelijke smeltkroes van de talenten daarin met toch een heel eigen sfeer, met toegevoegde talenten als o.a. Dennis ‘Sly’ Schunke, (Van Canto) en Tom Engelund (Evergrey).
Het eerste dat opvalt bij opener Incomplete is de prachtig simpele tekst die echt fantastisch wordt uitgevoerd met veel gevoel voor poëzie. Beide vocalen vullen elkaar op de goede momenten perfect aan, en waar deze semi-intro fladdert met onschuld, gaan we met titelsong The Deviant Hearts nu echt de goeie kant op. Warm, vol en met een goed gedoseerde lading epiek en zeer verslavende drumloopjes maar met een gevoel dat er nog veel meer goeds aan zit te komen. Glansrol hier is weggelegd voor Tom Engelund, die hier de hoofdvocalen voor zijn rekening blijkt te nemen.
Runaway Gray voelt bij vlagen wat aan als een intro van een soap-opera waar de piano loopjes die later erbij komen weer wat TransSiberian Orchestra-achtigs hebben. Chloe Lowery van voorgenoemde band geeft Try vervolgens een aparte wending, waar het nummer op zichzelf al heel wat aparts in zich heeft. Nog steeds best traag maar met uitmuntend vocaal werk in samenspel met Dennis Schunke waardoor het toch geen seconde verveelt. Enter Dreamscape heeft - zoals de titel doet vermoeden - aardig wat dromerigheid erin, maar blijft pittig overkomen. Het refrein is er eentje om op vol volume te draaien met Charlotte die kippenvel opwekkende toeren uithaalt met haar stem. Het trio Tom, Georg en Charlotte zetten elk hun rol met zorg neer en de bitterzoete bombast die het voortbrengt maakt van dit nummer waarschijnlijk de beste op het album.
We gaan de wat ludiekere kant op met Miserable Me, met een haast Danny Elfman/ Tim Burton achtig sfeertje, met name in dat pianoloopje dat overal en nergens opduikt. De coupletten komen aardig in-your-face maar het refrein sleept er wel wat achteraan voor mijn idee. The Lotus and the Willow laat zien dat Georg zijn lage stem een nummer zoveel warmte kan geven en dan vraag ik me af waarom hij dat niet vaker doet. Zodanig dromerig dat het je zowat in slaap wiegt, totdat net op tijd de gitarennaar voren worden geschoven en het uitmond tot nog een best vermakelijke powerballad. Je wordt waker geschud met Crimson Course dat ook prima had gestaan bij een musical. Charlotte gooit voor het eerst op het album haar scherpe strot open en dat ook markeert de prominentie van deze track in het geheel van het album.
Ik zit met open mond bijna te luisteren naar Carry Me Home. Hoewel bij vlagen wat simpel, geeft het een gevoel alsof je zo weg kan zweven naar mooiere oorden. Ik hoor Van Canto’s Dennis ook zijn stem op manieren gebruiken die ik niet eerder heb gehoord, en waar dit nummer ook aanvoelt als een soort wedergeboorte, lijkt het wel alsof alle vocalisten bij Phantasma kanten van zichzelf laten zien die alleen dit project los heeft kunnen maken. We ontdekken deze bekende personen bijna opnieuw.
The Sound of Fear gaat juist meer de standaard kant op, voor zover het werk van Phantasma ‘standaard’ genoemd kan worden, en heeft met zijn relaxed feel good sfeertje weinig om handen. Nogmaals word duidelijk gemaakt waarom Georg zo’n ster is in ballads prachtig neerzetten. Novaturiant blijkt in de eerste instantie hierop voort te borduren, waar het album sowieso al geen snelle uitschieters kent, maar al snel wordt dit een uitzondering. Wel heb ik het idee dat ik nu weer naar Serenity aan het luisteren ben, en is het juist zo karakteristieke gloomy-sprookjesachtige van Phantasma even pleite. Tegen het einde brengt Charlotte wel weer wat Phantasma magie met zich mee, en doet dit nummer met zijn unieke snelheid totaal niet onder voor de rest van het album.
Al veel te snel zijn we alweer toe aan afsluiter Let It Die, die ook terecht en met goeie timing aanvoelt als eentje. De coupletten houden zichzelf wat in, wat er alleen maar voor zorgt dat het refrein er prachtig uit spat en in plaats van een punt, een aardig flink uitroepteken aan het eind van dit album zet. Het zoete, onschuldige deuntje van die heerlijke intro Incomplete breit nog een kort staartje eraan, en daarmee is het alweer afgelopen met de pret.
Ik had veel verwacht van dit project, die ik via de kanalen van Serenity en Delain al regelmatig heb zien langskomen, maar dit overstijgt al mijn verwachtingen! Hoewel liefhebbers van sneller/harder werk dit vast al snel afdoen als te sloom en te romantisch, vind ik dat juist die sfeer Phantasma heel karakteristiek maakt. Ik kan niet echt zeggen dat ik ooit iets heb gehoord wat erop lijkt en ik denk ook niet dat ik het gauw weer tegen kom. Phantasma schijnt nieuw licht op de carrières van zowel Georg als Charlotte, wat hopelijk nog lang resoneert in het werk van hun eigen bands. Echt fantastisch gedaan!
