ReVamp - Wild Card

• BandReVamp [NL]
• TitelWild Card
• Release datum23-08-2013
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. 'The Anatomy Of A Nervous Breakdown' On The Sideline
02. 'The Anatomy Of A Nervous Breakdown' The Limbic System
03. Wild Card
04. Precibus
05. Nothing
06. 'The Anatomy Of A Nervous Breakdown' Neurasthenia
07. Distorted Lullabies
08. Amendatory
09. I Can Become
10. Misery's No Crime
11. Wolf and Dog

Hoewel Floor Janssen nu voornamelijk nog druk bezig is met touren met Nightwish, heeft ze toch de tijd kunnen nemen om weer de studio in te duiken voor haar eigen band ReVamp. Nadat After Forever de handdoek in de ring gooide werd dit Floor’s nieuwe vaste band, maar ook dat raakte al snel in de vergetelheid toen Floor te kampen had met een burn-out. Maar nu dat Floor daverend succes maakt met Nightwish, is ReVamp ook weer uit het stof herrezen met een klapper van een album genaamd Wild Card. Hierin heeft Floor de laatste punt achter haar burn-out periode gezet door die emoties los te laten op dit album.

We trappen af met de eerste uit een serie nummers die duidelijk veel te maken hebben met die donkere periode. The Anatomy Of A Nervous Breakdown – On The Sideline is tevens de eerste single van het album. Hier wisselen de emoties tussen een chaotische frustratie met een refrein dat afwisselend bevrijdend en gesloten klinkt, met halverwege een uitspatting met woeste grunts (van FLoor zelf!) die nog eens extra benadrukken hoeveel emotie er in dit album omgaat.

Het tweede nummer uit de Nervous Breakdown reeks heet The Limbic System. Hoewel de muziek redelijk chaotisch binnenkomt is het gevoel erachter kristalhelder. De helderheid en diversiteit van Floor’s stem staan prachtig in contrast met de pure rauwheid van de muziek, die na elke maat me weer verrast met nieuwe emoties. Hoewel de muziek niet iets is wat ik niet eerder heb gehoord, geeft de tekst en het gevoel erachter me wel de kippenvel op m’n armen!

Titelsong Wild Card heeft een bitterzoet gevoel met een hoog catchy gehalte ondanks het ritme dat zo af en toe een tikje out-of-place lijkt te zijn, maar wel extreem verslavend is. De grunts komen ook nog even terug vanuit een naargeestig hoekje voordat Floor een spetterend laatste refrein eruit knalt.

Na een knallend begin in Precibus neemt Floor’s beste opera stem je mee naar rustigere regionen. De rest van het nummer blijft een beetje op mid-tempo hangen tot halverwege waar de drums stiekem tussen de muziek sluipen en er flink wat pit doorheen jassen tot een episch hoogtepunt, waarna de boel weer iets afzwakt en het refrein met dubbele power terugkomt. Nothing is ook weer een erg rauw nummer zowel qua muziek als tekst. Tikje druk maar desondanks echt niet slecht, zeker met zo’n denderende freakshow kakafonie aan instrumentaal geweld halverwege het laatste stuk.

The Anatomy Of A Nervous Breakdown gaat verder met Neurasthenia. Ook qua tekst weer heel pakkend en daarmee denk ik dat dit album een goeie oppepper wordt voor iedereen die met hetzelfde kampt. Goeie agressie in de muziek om op af te reageren, en prachtige tekst om je in te vinden. Zelfs ik krijg waterige ogen van de pure rauwe emoties die Floor hier met hart en ziel af reageert.

Na al het geweld is het onschuldige getinkel van Distorted Lullabies een welkom rustmomentje. Een tikje bitterzoet met een nauwelijks merkbare opbouw naar een uitspatting van muzikale agressie. Na een merkwaardig instrumentaal stukje, komt Floor met koor de hoek om marcheren en is het alsof een bloem zich door een troosteloze aarde breekt om trots de zon te begroeten. Dat momentje van sentiment is zo voorbij terwijl het nummer zich met veel geweld een weg baant naar een spetterend einde.

Gecontroleerde chaos en veel kracht heerst in Amendatory. Met vlagen een erg duister nummer maar met een fijn majestueus refrein. I Can Become is ook weer een fijne knaller met een licht euforisch tintje, en ergens doet het me denken aan Martyr Of The Free World van Epica. Misery’s No Crime begint erg heavy met een hoop grunts en zelf moet ik daar flink aan wennen. De melodie komt bij mij niet echt binnen door de chaos maar de emotie des te meer, en daar gaat het uiteindelijk om.

We sluiten af met Wolf and Dog. Dit nummer vormt echt de uiteindelijke overwinning van de nachtmerrie die de rest van dit album verhaalt. Door alle herrie heen zit er merkwaardig meer rust in dit nummer als bij de rest.

Wild Card is wat de titel doet vermoeden. Als je een nummer van dit album in je playlist tegenkomt, voelt het inderdaad aan als een wild card die even wat rauwe emotie in je gezicht gooit. Maar dat is zo af en toe wel eens goed, vind ik. Hoewel veel nummers gaan over strijd, is dit uiteindelijk een verhaal van overwinning, en dat merk je.