Sanctuary - The Year The Sun Died

• BandSanctuary [US]
• TitelThe Year The Sun Died
• Release datum06-10-2014
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Arise And Purify
02. Let The Serpent Follow Me
03. Exitium (Anthem Of The Living)
04. Question Existence Fading
05. I Am Low
06. Frozen
07. One Final Day (Sworn to Believe)
08. The World Is Wired
09. The Dying Age
10. Ad Vitam Aeternam
11. The Year The Sun Died

Als ik zo eens wat interviews op een rijtje zet vanaf de aanloop tot Nevermore’s This Godless Endeavor uit 2005 tot aan nu, blijkt dat er al heel lang gesproken wordt over een Sanctuary reünie. Na een korte analyse, denk ik dat er eigenlijk helemaal nooit sprake is geweest van het verdwijnen van Sanctuary. Refuge Denied verscheen in 1987 en was door het combineren van typisch Amerikaanse speed metal met vreemde proggy trekjes van Queensrÿche en Fates Warning een behoorlijk vreemde eend in de metalbijt.

Toch oogstte de band waardering. De waardering groeide met het meesterwerk Into The Mirror Black uit 1990. Toch bleek het lastig te zijn om Sanctuary in leven te houden. De band viel uiteindelijk in elkaar en in 1994 brachten zanger Warrel Dane en bassist Jim Sheppard met een aantal nieuwe mensen het debuut van Nevermore uit.

Nevermore paste zich handig aan aan de standaarden van de jaren '90 maar had qua gevoel alles wat Sanctuary ook had. Voor de betrokkenen ligt dat anders. Dat zal liggen aan allerlei intern gedoe waar ik hier verder niet over zal uitweiden. Hier gaat het over The Year The Sun Died. Een gloednieuw album onder de oude Sanctuary banier. Opgenomen door nagenoeg dezelfde line-up die ook verantwoordelijk was voor Refuge Denied en het geniale Into The Mirror Black. Alleen gitarist Sean Blosl doet niet mee. In zijn plaats treffen we Brad Hull aan.

Als Arise And Purify uit de speakers knalt, wordt direct duidelijk dat The Year The Sun Died geen direct vervolg is op Into The Mirror Black maar eerder op This Godless Endeavor. Het enige dat nog aan de jaren '80 herinnert, zijn de vele solo’s die je links en rechts om de oren vliegen. De tragere nummers Exitium (Anthem Of The Fading) en het ronduit schitterende I Am Low hebben weer dat gelatene dat albums Dreaming Neon Black en Dead Heart In A Dead World kenmerkten. De nummers worden op sublieme wijze gedragen door de melancholische zanglijnen van Warrel Dane. Hier schemert ook het nodige aan Queensrÿche-invloeden in door.

Het album had bij ondergetekende een aantal draaibeurten nodig voordat het geheel echt ging beklijven. In compositorisch opzicht gebeuren er geen wereldschokkende dingen, maar juist op het emotionele vlak is er heel veel avontuur te beleven. In die zin hoop ik ook niet dat 2014 het jaar zal zijn dat de zon gaat sterven want dan heeft het album echt te weinig tijd om tot wasdom te komen bij de luisteraar.

Eén ding staat als een paal boven water. Sanctuary is Nevermore zoals Nevermore altijd Sanctuary was. Boeiend ook welke naam op de hoes staat. Al stond er Jovink en de Voederbietels op, dan nog was The Year The Sun Died een dikke aanrader die gerust naast de wijnen in het rek mag die wat langer nodig hebben om op dronk te komen.