Seventh Sin - When Reality Ends

• BandSeventh Sin [NL]
• TitelWhen Reality Ends
• Release datum22-02-2014
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Hysteria
02. Alone Again
03. Wings of Despair
04. The Well
05. Bitter Taste of Victory
06. The Choice
07. Silent Tears
08. Like a Blazing Flame
09. My Honor
10. Just an Ordinary Day
11. The Screams

Als je met de release van je eerste EP in het voorprogramma komt van o.a. Kamelot, Epica en Leaves Eyes heb je als band eigenlijk weinig meer te bewijzen, want dan weet je al dat je het gaat maken! Hoog tijd dus nu voor het Nederlands/Belgische Seventh Sin om het grote publiek te bereiken en zelf de headliner te worden, met hun debuut When Reality Ends.

Deze begint veelbelovend en knallend met Hysteria. De stem van zangeres Monique Joosten is lekker licht doch krachtig en vergelijkbaar met die van Delain’s Charlotte Wessels. Toch mis ik wat diepte in de vocale partijen, maar dat nadeel word rechtgetrokken door spetterende gitaarsolo’s en die heerlijke denderende drum die ervoor zorgen dat Hysteria veel te snel afgelopen is, want echt, dat noem ik een lekker begin! Alone Again is een nummer met attitude en piekerige ritmes, afgemaakt met een lekker rauw randje van rochelende grunts. Desondanks dat het geen snel nummer is (bij vlagen zelfs traag, houdt het je van begin tot eind geboeid. Zeker zo tegen het eind wanneer de grunts een octaaf hoger en de drums op standje death metal gaan. Heerlijk zo’n verrassing!

Wings Of Despair voelt meer aan als een soort filler. Weinig volgzame melodieën maar toch simpel en voorspelbaar genoeg om als single door te gaan. Pas tegen het einde komen we bij dit nummer potentieel tegen, en naar mijn idee is dat net een minuut of twee te laat. Piano, stem, traag drummetje, ballad. Dat is wat we horen bij The Well. Simpele opzet met maximale uitwerking. Gooi halverwege ineens de gitaren en overige herrie erbij, verdubbel die bij het volgende refrein en we hebben een hit. En natuurlijk zit het beste weer aan het eind. Oh wat hou ik toch van slepende melodieën op een ondergrond van kickdrum geweld!! Standaard metalballad done extremely right! :-)

Duizend bommen en granaten… Sabaton? Nee, Seventh Sin die een explosief hitje neerzet, getiteld Bitter Taste Of Victory. Gitaren die denderen als een machinegeweer en keyboardsolo’s die te evenaren zijn met die van Henrik Klingenberg of Tuomas Holopainen. Lekker behapbaar maar toch zeer vermakelijk nummertje. The Choice is een nummer waar je zo in rolt. Zowel headbang- als meezingmateriaal met een hoop variatie en – ik dacht dat ik het nooit zou zeggen – catchy grunts!

Een langzaam begin maar genoeg snelle herrie bij Silent Tears. Een geinig stukkie eigenzinnige muziek met een fijne flow en tinkelende pianootjes (echt, is het een trend?). Like A Blazing Flame is een swingend en catchy maar redelijk standaard geval. Vervolgens komt My Honor uit het niets opzetten en begint alsof het al een minuut bezig is. Niet echt een makkelijk te verteren nummer maar toch heeft het zo z’n momenten. Pijnlijk mooi en bitterzoet is Just An Ordinary Day. Prachtige eenvoud in een nummer zo klein maar toch zo vol van betekenis.

De bescheidenheid is van korte duur want met hekkensluiter The Screams haalt Seventh Sin alles uit de kast. Zo blijkt dat de grunts van Roy Geelen ook heel vet klinken samen met de zang van Monique. Dat vind ik belangrijk in een band; dat de mannelijke grunts/vocalen op 1 lijn staan met die van de vrouwelijke. En dat heeft Seventh Sin gelukkig in huis! Verder is The Scream een prachtig uitgedacht stuk met de juiste emoties op de juiste plekken op de juiste manier. De synths trippelen voort op een cadans van bruut rommelende gitaren en drums die meerdere rollen aannemen. Dan weer als koor, dan weer als aankondiger, dan weer als hoofdrolspeler, en elke rol doen ze even goed. De razendsnelle gitaarsolo vervaagt al veel te vroeg naar stilte, waarin ik mijn scorebord tevoorschijn haal en dit debuut een dikke voldoende geef. Ik hoop ze in de nabije toekomst te zien op evenementen als Metal Female Voices Fest of zelfs Wacken, want dat is Seventh Sin waard!