Sunset In The 12th House - Mozaic

• BandSunset In The 12th House [RO]
• TitelMozaic
• Release datum05-06-2015
• LabelProphecy Productions [DE]

Tracklist

01. Seven Insignia
02. Arctic Cascades
03. Paraphernalia Of Sublimation
04. Desert's Eschaton
05. Ethereal Consonance
05. Rejuvenation

Wie de line-up van Sunset In The 12th House bekijkt - en uiteraard een beetje bekend is in die muzikale richting - zal het direct opvallen dat de vier bandleden allen deel uitmaken/hebben gemaakt van Dordeduh. En voor de helft dus ook van Negura Bunget. Wie echter verwacht ook hier atmosferische folk/black te horen te krijgen zit er evenwel naast. Sfeervol is deze muziek zeker, maar dan in de richting van de psychedelische en/of eventueel wat progressieve (en grotendeels instrumentale!) post-rock. Mozaic is het eerste album van deze 'nieuwe' band.

De woordspeling dat masterminds Hupogrammos en Sol Faur ook met dit gezelschap een fraai en evenwichtig mozaïek hebben weten te leggen uit diverse muzikale invalshoeken neem ik graag even mee. Daar waar het overblijfsel van Negura Bunget in muzikaal opzicht nogal wat verdwaald lijkt - zie hiervoor onder anderen ook de review van het laatste album Tau door collega Jenny - weet dit duo nog altijd wel met spannende muziek voor de dag te komen.

Het zijn vooral zweverige, dromerige klanken, veel (aangename) herhalingen die je meevoeren; daarnaast wisselingen in tempo en sfeer die je bij de les houden. De lange opener Seven Insignia bevat daarmee al beide kenmerken die deze muziek zo interessant maken. Van bijna psychedelische klanktapijtjes met veelvuldig gebruik van toetsenlaagjes tot relatief eenvoudige uptempo beats met zagende riffs, het klinkt allemaal even sereen. Avontuurlijk is misschien een te groot woord, maar voorspelbaar zou ik de muziek toch zeker niet noemen.

Na de eerste twee hele lange nummers (er zit dan al zo'n 26 minuten op) heb ik heel even een inkakmomentje. Waardoor ik Arctic Cascades eigenlijk als net iets te lang van stof ervaar. Paraphernalia Of Sublimation dreigt in eerste instantie in dezelfde valkuil te stappen, maar weet zich te redden middels een wat afwijkend, bijna funky ritme. Met een fraaie rol voor de bas redt de band zich hier dus ook prima uit. Dan gaat het verder met Desert's Eschaton, waarin op akoestische wijze de Arabische woestijn verkend wordt. Een hele andere insteek, vooral onverwacht ook, en alleen daarom al boeiend.

Bijzonder genoeg staat het nummer dat me het minst bevalt aan het eind van het album. Het begint met een (gitaar)ritme dat me nog het meest doet denken aan Block Rockin Beats van The Chemical Brothers, een themaatje dat het hele nummer doorzeurt. Vervolgens meent de band dan ook nog de frivole instrumentatie die me tot nu zo goed beviel, te moeten verrijken middels een weinig verheffende grunt. Hiermee slaat de sfeer wat mij betreft behoorlijk dood. Een jammerlijk einde van een onverwacht interessant album. Want van de overige vijf tracks geniet ik volop, waarbij ik mij gewillig laat meevoeren met de muzikale beelden die Sunset In The 12th House mij voorschildert.