TOAD - Endless Night

• BandTOAD [US]
• TitelEndless Night
• Release datum25-06-2013
• LabelComfort Point Records
• PromotorEarsplit PR [US]

Tracklist

01. Taste of the Grave
02. Cosmophobia
03. Howling House
04. Boundaries of Flesh
05. Endless Night

“An American rock & roll band from the 1970s trapped inside a Scandinavian metal band from the 1990s” zo stelt deze band zichzelf online voor. Het gaat hier over het Amerikaanse (duh) TOAD, ofwel Take Over And Destroy, een band die sinds 2008 actief is. Eerder verschenen twee split-bijdragen en EP Rotten Tide (2011), nu wordt 'debuutalbum' Endless Night gepresenteerd. Want met vijf titels en een speelduur van 27 minuten is dit wat mij betreft echt geen 'album', maar gewoon een tweede EP.

De muziek die TOAD ten gehore brengt is weliswaar niet al te ingewikkeld, maar desondanks is het toch wat lastig om dat kort te omschrijven. Er zitten namelijk nogal wat uiteenlopende invloeden in deze muziek, variërend van doom en post-rock tot black metal, met een vleugje punk en een toefje sludge, waarbij we ook nog een term als black and roll zouden kunnen laten vallen (Boundaries Of Flesh!). Een bekendere band van dit moment die qua geluid denk ik wel een beetje in de buurt komt is Kvelertak.

Taste Of The Grave opent het bal en klinkt als een mengeling tussen punk en black 'n' roll, voor zover dat ergens op slaat. Het is in elk geval een redelijk aanstekelijke deun, want mijn lichaam reageert door middel van hoofdschuddende bewegingen en meetappen met de voet. Het klinkt wat noisy, met overstuurde of in elk geval 'overdreven' zang, maar het nummer stampt hoe dan ook lekker weg.

Cosmophobic doet er zelfs nog een schepje bovenop qua ritmische catchyness (toetsen!); tegelijkertijd vliegt het qua sfeer alle kanten op. Een zekere groove, maar vooral rauwe energie lijken de basis te vormen voor deze springerige muziek. Howling House begint met ferme drums, en lijkt vervolgens de black metal roots van de band prijs te geven. Hoewel, (alweer) de toetsenpartijen wijzen weer naar een heel andere richting, symfonisch bijna, al slaat dat binnen deze context nergens op. Het geeft maar aan hoe lastig deze muziek te vatten is in bewoordingen.

Luister en oordeel zelf is dan ook het logische devies dat te voorschijn komt vanuit dit epistel. Alsof dat niet altijd zo is. Ok, TOAD heeft best wel wat eigens te bieden, maar het hangt dan toch echt van de ontvanger (luisteraar) af of het ook daadwerkelijk pakt. Ik snap de aanpak op zich wel, en na een paar keer luisteren worden de verschillen tussen de diverse elementen kleiner en de samenhang duidelijker. Groeiplaatje dus, of love-it-or-hate-it.