The Defiled - Daggers

• BandThe Defiled [GB]
• TitelDaggers
• Release datum02-08-2013
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Sleeper
02. Unspoken
03. Saints and Sinners
04. As I Drown
05. Porcelain
06. New Approach
07. Fragments of Hope
08. Infected
09. The Mourning After
10. Five Minutes
11. No Place Like Home

In thuisland Engeland loopt men er helemaal mee weg, het Londense The Defiled. Opgericht in 2005 debuteert het vijftal in 2008 met EP 1888, voordat in 2011 het echte debuut Grave Times de band voorgoed op de kaart zet. De eigentijdse pakkende 'metal' wordt anno 2013 tot in de puntjes geregisseerd neergezet op wat de definitieve internationale doorbraak moet worden: het nieuwe album Daggers.

Als je de bandfoto's zo bekijkt denk je eerder aan een emobandje als dat je een serieuze pot stevige metal verwacht. Best fout eigenlijk. Stevig en zelfs metal zijn echter niet de eerste omschrijvingen waar ik aan denk bij deze muziek, al is het dat uiteindelijk natuurlijk wel. Catchy is de muziek sowieso, daar zal een eventuele doorbraak niet van af hangen. The Defiled brengt zeer moderne metalcore, voorzien van elektronische foefjes en bliepjes, en flink gelaagd toetsenwerk. Het geeft de muziek een licht industrial randje, denk aan een soort Fear Factory light, zoiets.

Al vanaf opener Sleeper is het direct duidelijk wat we op Daggers te horen gaan krijgen. Na een episch/bombastisch intro schiet de band uit de startblokken. De metalcore, en dan vooral de schreeuwerige zang, klinkt boos; ook de gitaren ronken best lekker weg. Tegelijkertijd wordt er echter zoveel toetsen overheen gegooid dat elke vorm van agressie teniet wordt gedaan. Dat wordt dan nog versterkt door de catchy refreintjes met cleane zanglijntjes en koortjes, waardoor het hele metal gevoel weg is. Wat ik qua sfeer het dichtst in de buurt vind komen is Linkin Park, en dat spreekt niet voor The Defiled in mijn boekje.

Het navolgende Unspoken is volgens het zelfde stramien opgebouwd, maar is nadrukkelijk een stuk groovier, dit bevalt me eigenlijk wel. Het nummer lijkt lekker weg te beuken, maar kent dan weer wel een gevaarlijk catchy refreintje. Deze muziek is net als met snoepen terwijl je aan het lijnen bent: je weet dat het eigenlijk niet goed voor je is, maar je kunt er geen weerstand aan bieden en het is stiekem toch wel lekker. Gevaarlijk dus. En net als snoep zijn de refreinen van deze muziek slecht voor mijn tandglazuur.

Saint And Sinners lijkt in eerste instantie door z'n snelheid en power wat afwijkends te bieden, maar zodra we zijn aanbeland bij het refrein is het al weer snel over. Naarmate het album vordert ben ik er wel zeker van dat de nummers wel erg op elkaar lijken. Na de eerste twee nummers heb je het album eigenlijk wel gehoord. De spanning is er van af, en zo keer ik terug naar de gedachte dat we hier met heuse tekentafelmuziek te maken hebben. Als een product dat op bedachte wijze in de markt gezet moet worden, muziek zonder ziel. Maar stiekem wel goed uitgevoerd, dat dan weer wel.

Ik vraag me alleen wel af of de metalfan hier warm voor loopt, of is dat niet de doelgroep? Overigens wil ik van harte nog even wat (fictieve) strafpunten uitdelen voor het wanstaltige Five Minutes. Zo slecht maakt zelfs Linkin Park ze niet.