The SixxiS - Hollow Shrine

• BandThe SixxiS [US]
• TitelHollow Shrine
• Release datum12-09-2014
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Dreamers
02. Long Ago
03. Nowhere Close
04. Home Again
05. Forgotten Son
06. Waste of Time
07. Coke Can Steve
08. Opportune Time
09. Out Alive
10. Weeping Willow Tree

Wanneer een band laat weten op 6 juni 2006 te zijn opgericht rijzen mij de haren te berge. Onterecht in dit geval, want hier blijkt het geen boosaardig bedoelde gimmick, maar een lollig bedoelde uitleg voor de bandnaam. Het gaat hier over The SixxiS, een Amerikaanse 'alternatieve' rockband die (inmiddels) bestaat uit een vijftal multi-instrumentalisten. Hollow Shrine is het debuutalbum, dat geproduceerd is door niemand minder dan David Bottril (onder anderen Tool, Muse, Silverchair, Peter Gabriel).

De muziek die dit getalenteerde gezelschap in elkaar weet te sleutelen zit dus boven alle twijfel verheven goed in elkaar. Als gemene deler voor de uiteenlopende nummers voldoet de algemene term rock, waarmee ik maar wil zeggen dat de band niet op een enkele stijl is vast te pinnen. Daarbij horen invloeden als progrock, typisch Amerikaanse jaren '90 rock/(post-)grunge en elementen uit bijvoorbeeld funk en soul. The SixxiS smeden dit mengsel tot een vloeiend en lekker beluisterbaar geheel, met min of meer een hoofdrol voor de veelzijdige vocalen. Of anders gezegd: de zang als bindmiddel.

Opener Dreamers is een lekker 'easy listening' rocknummer, waarop de aangenaam klinkende zang veel gevoel legt over de basis van een swingende, bijna funky ritmesectie. De gitaar weeft daar al even swingende riffs doorheen, aangevuld met een korte spetterende solo. Long Ago is zo mogelijk nog swingender, ongedwongen, en kent lange vocale uithalen. In combinatie met de iets zwaardere basis, logger gitaarwerk vooral, geven die het nummer een melancholische touch mee. Nowhere Close is uitgesproken funky, met een belangrijke rol voor de bas. Ik moet hierbij een beetje aan Faith No More denken, ook zo'n band die maling heeft aan muzikale hokjes.

Na dit eerste trio nummers, die vooral als gemene deler hebben dat ik ze lekker opzwepend vind klinken, doet Home Again op dat vlak een stapje terug. Ondanks dat de swingende ritmesectie nog steeds aanwezig is, is dit nummer wat meer ingetogen, en vind ik de zang te gladjes. Forgotten Son gooit het hierna over een wat meer proggy boeg, dit nummer is minder pakkend en biedt meer ruimte voor instrumentale tentoonspreiding. Wel heel subtiel hoor, de bandleden overdrijven hun kunsten niet, en alle invulling staat keurig in dienst van de liedjes.

Dat laatste aspect komt nog meer naar voren in het instrumentale Coke Can Steve, waarop de instrumentalisten helemaal los mogen, maar dit redelijk ingehouden doen binnen het kader van een nummer van nog geen vijf minuten. Wie bij progressieve rock denkt aan lange, uitgesponnen instrumentale passages gaat die hier niet vinden. De nummers zijn compact en krachtig, hier past geen langdradigheid. Ik denk evengoed dat zowel de klassiekere hardrockfan, als de poprocker, als ook de progrockfan wel iets van zijn of haar gading zal kunnen vinden op Hollow Shrine. The SixxiS brengen simpelweg veelzijdige rockmuziek.