While Heaven Wept - Suspended At Aphelion

• BandWhile Heaven Wept [US]
• TitelSuspended At Aphelion
• Release datum03-10-2014
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Introspectus
02. Icarus And I
03. Ardor
04. Heartburst
05. Indifference Turned Paralysis
06. The Memory Of Bleeding
07. Souls In Permafrost
08. Searching The Stars
09. Reminiscence Of Strangers
10. Lifelines Lost
11. Retrospectus

While Heaven Wept draait al weer een aardig tijdje mee in de grote boze metalwereld. In eerste instantie redelijk underground, met een geluid dat nog het best te omschrijven is als epische, doomy heavy metal. De band is een paar jaar geleden opgepikt door Nuclear Blast, met als eerste wapenfeit van die nieuwe samenwerking het album Fear Of Infinity (april 2011). Daarop was voor het eerst nadrukkelijk te horen dat de band rondom mastermind Tom Philips steeds meer een progressieve koers gaat varen. Na drie-en-half jaar is er 'al' een nieuw album (While Heaven Wept blonk nooit uit in productiviteit) Suspended At Aphelion. Ik ben benieuwd.

Na eerste beluistering valt al direct op dat het songmateriaal deze keer minder toegankelijk is dan in het (recente) verleden. Dat begint eigenlijk al met de indeling van het album, dat feitelijk een lang nummer is dat is opgedeeld in elf hoofdstukken. Uiteraard ligt daar dan nog een concept in verborgen. Dat maakt het afzonderlijk beluisteren van de nummers best een opgave, zeker omdat er her en der wat verbindingsstukjes gemaakt zijn om het geheel vloeiend te laten verlopen.

Introspectus is een echt intro, ingetogen, met strijkers en akoestisch gitaargetokkel. Het duo Icarus And I en Ardor laten daarna horen wat While Heaven Wept op z'n best in huis heeft anno 2014. Van sferische poprock, zeer melodieuze passages en kleine intieme deuntjes (Heartburst, Reminiscence Of Strangers, met vet gitaarwerk) met vaak galmende, gedragen cleane zang tot lekker in gehoor liggende, maar stevige metal, met grunt, het komt allemaal voorbij. Zowel zang als muziek wisselen regelmatig van sfeer, waardoor het geheel blijft boeien. Of het nou de ritmesectie, de gitaren, de zang of het toetsenwerk is die de hoofdrol speelt (of spelen) in een passage, het hoge niveau blijft gewaarborgd, en de muziek is wat mij betreft prima te behappen.

Na het intieme Heartburst (ik zeg het eerlijk, niet mijn favoriete track van het album) gaat de band op het instrumentale Indifference Turned Paralysis echt helemaal los. Waarmee dit een natuurlijk wel weer een fraai contrast vormt met het vorige nummer. En vooral de mini-breaks met de akoestische gitaar erg opvallend zijn. Knap gedaan! Naar het einde van het album neemt het progressieve karakter wat toe heb ik zo het idee, maar dat lijkt me geenszins bezwaarlijk. Gemakkelijk kost is dit niet, maar ik vind het zeker wel beluisterbaar. Regelmatig doet de muziek me wel wat aan (de oudere) Ayreon denken; en ja, dat is zeker positief!

Van doom is hier echt geen sprake meer, al kent het album (gelukkig) nog zeker wel z'n melancholieke momenten. Voor de 'oude' elementen in de plaats horen we vooral veel energie en dynamiek. De band pikt elementen uit diverse (sub)genres en vermengt dat tot een meer dan logisch, en vooral aantrekkelijk geheel. Vooral de progrock van de jaren '70 (King Crimson) en de meer metalgerichte aanpak van die muzieksoort in de jaren '80 (Fates Warning) zijn toch wel terug te horen. Maar wees niet bang voor na-aperij, While Heaven Wept maakt er iets heel eigens van.