Lemuria - Chanson de la Croisade

• BandLemuria [BE]
• TitelChanson de la Croisade
• Release datum2010
• LabelEigen beheer

Tracklist

1. Occitania Anno 1209 01:53
2. The Cross and the Crusade 05:23
3. The Slaughter of Innocence 08:57
4. Carchachouna 01:13
5. Death & Submission (Requiem Aeternam) 07:33
6. A Coming Storm 06:31
7. Fields of Toulouse 01:21
8. The End of a Reign 08:46
9. The Conflict of Toulouse 03:11
10. Court Music 02:22
11. Crusher of Souls 10:55
12. Als Catars 06:08

Normaal gesproken begin ik met een band een beetje voor te stellen en wat hoogtepunten uit de biografie te vermelden. In het geval van het Belgische Lemuria laat ik dat maar achterwege, simpelweg vanwege het gegeven dat hetgeen de band in het verleden heeft uitgespookt, vandaag de dag nauwelijks nog relevant is. Laat ik volstaan met te vertellen dat Lemuria in 2004 de cd Tales, Ale & Fire uitbracht, vol met op black metal leest geschoeide folk metal. Deze cd kreeg weinig aandacht en stierf, uiteindelijk samen met de band een langzame, stille dood. Inmiddels is 2010 aangebroken en heeft Lemuria zich heropgericht, in een deels gereviseerde bezetting wordt het zeer ambitieuze concept Chanson de la Croisade op de mensheid losgelaten. De band laat weten dat de cd zal verschijnen in fraaie verpakking, inclusief boekje waarin tekst (letterlijk) en uitleg gegeven wordt over het concept. Tevens zal het bijbehorende artwork nog een complementaire bijdrage aan het concept leveren. Aangezien ik hier beschik over een promo exemplaar van de cd kan ik mij hier geen oordeel over vormen.

Wat over blijft is derhalve de muziek, en eerlijk gezegd spreekt die al behoorlijk voor zich. Het filmische intro Occitania, Anno 1209 maakt al veel duidelijk van de huidige bedoelingen van Lemuria. De eerste volledige tracks die volgen bevestigen deze eerste gedachten. Hoewel niet helemaal van een stijlbreuk gesproken kan worden, kan ik al gauw vaststellen dat Lemuria een behoorlijke groei heeft doorgemaakt. De basis van een folk/black metal achtige muzieksoort is zeker nog niet verdwenen, er is echter behoorlijk wat muzikaal vernuft aan toegevoegd. De rauwe basis heeft gezelschap gekregen van subtielere elementen als bombast en orkestratie. De muziek in dienst van het concept is zeker epischer van opzet; toetsenwerk, strijkers, blazers en meervoudige vocalen werpen zich in de strijd om een meer veelzijdige kant van de band en hun kunnen te laten horen. Het lijkt er op dat het kiezen voor een concept er voor heeft gezorgd dat Lemuria zichzelf heeft gedwongen om van de cd een geheel te maken in plaats van een collectie losse nummers.

De thematische aanpak lijkt te werken: lange, uitgesponnen tracks (The Slaughter of Innocence, Death & Submission, The End of a Reign) missen hun uitwerking niet en zorgen er voor dat je gespannen blijft luisteren naar wat komen gaat. Filmische intro's en intermezzo's (Carchachouna, Fields of Toulouse) zorgen voor naadloze verbindingen en houden de spanning goed vast. Als ik verwijzingen zou moeten noemen naar andere bands kom ik enerzijds op de landgenoten (toevallig?) van Ancient Rites qua black/folk metal achtige basis, anderzijds op de symfonische aanpak van een Dimmu Borgir, zeker qua melodieuze aanpak van een heftige muzieksoort. Ook de zang doet me regelmatig denken aan Dimmu Borgir, laat dat maar een compliment zijn.

Het toetsenwerk voert regelmatig de boventoon en lijkt behoorlijk bepalend voor het totale geluid. De ene keer breed episch, dan weer eens Middeleeuws vrolijk en springerig, soms zelfs grimmig. Het geeft het album regelmatig meer het elan van een bombastisch filmgeluid dan een folk metal album. Het enige dat ik me afvraag waarom de band twee gitaristen in de gelederen heeft, ik heb het idee dat daar meer uit te halen valt, het gitaarwerk heeft voor mijn gevoel te lijden onder alle bombast. Het een zou het ander niet hoeven uitsluiten. Al met al heeft Lemuria toch een behoorlijk volwassen werkstuk afgeleverd, dat zeker niet hoeft onder te doen voor de internationale concurrentie op dit gebied. Ik denk dat deze cd een breed spectrum aan metal liefhebbers kan aanspreken: niet alleen de traditionelere folk/pagan fan, maar ook fans van symfonische, zo je wil bombastische muziek komen met Chanson de la Croisade wel aan hun trekken. Deze Belgen laten hoe dan ook horen dat ze donders goed weten waar ze mee bezig zijn, het concept is goed doordacht en muzikaal zo optimaal mogelijk ingevuld.