Luca Turilli’s Rhapsody - Ascending To Infinity

• BandLuca Turilli’s Rhapsody [IT]
• TitelAscending To Infinity
• Release datum22-06-2012
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Quantum X
02. Ascending To Infinity
03. Dante's Inferno
04. Excalibur
05. Tormento E Passione
06. Dark Fate Of Atlantis
07. Luna
08. Clash Of The Titans
09. Of Michael The Archangel And Lucifers Fall

Na heel wat verwarring en strubbelingen in de band Rhapsody (of Fire) is was het dan in 2011 eindelijk zo ver gekomen dat de wegen van Luca Turilli en Alex Staropoli zich scheidden. Luca besloot zijn eigen ding te beginnen, nog wel onder de naam van Rhapsody, maar noemde het nu Luca Turilli’s Rhapsody, om verwarring met Rhapsody of Fire te voorkomen. Al delen ze beide nog hetzelfde logo. Nu de line up van de nieuwe Rhapsody compleet is, is de tijd gekomen voor het album Ascending to Infinity om te laten zien wat dit 'nieuwe' Rhapsody in huis heeft.

De intro van dit veelbelovende album is getiteld Quantum X en ik kan het niet anders beschrijven dan Arabische muziek meets hardcore met het gevoel van een epische filmtrailer. Na een dramatische vertellersstem stijgt het kippenvel hoog op de armen door het epische koorgezang dat volgt. Maar zoals met veel albums, veel poeha in de intro en vervolgens een zwak begin van het eerste echte nummer.

Titelsong Ascending to Infinity is zeker episch te noemen maar is een zwakke afspiegeling van de glorie die we in de intro hoorden. De stem van Alessandro Conti is duidelijk gekozen om het gevoel van de oude Rhapsody of Fire goed vast te houden; dezelfde hoge, geforceerde gilletjes waar Fabio Leone ook om bekend staat. Veel snelheid, progressive elementen, supersonische gitaarsolo’s en hier en daar wordt een koor in de mix gegooid om het standje episch hoog te houden, maar voor de rest weinig speciaals.

Dante’s Inferno begint heel wat beter, met vluchtige violen en iets minder obsessie voor snelheid. Het is even inkomen, maar daarna hoor je een boel genialiteit in dit nummer naar boven drijven. De harmonie tussen metal en klassiek is bijna perfect te noemen en sommige delen doen denken aan Nightwish’ Imaginaerum.

Excalibur duurt ruim 8 minuten en in die tijd neemt Rhapsody je mee langs vele muzikale werelden. Van een vrolijke middeleeuwse setting via Tim Burton achtige freakyness tot opera met gillend hoge gitaarsolo’s en post-apocalyptische sferen, eindigend met een zacht maar onheilspellend staartje. Veelzijdiger kan haast niet, en ja het klinkt allemaal bij elkaar toch best mooi! Zodra je oren stoppen met suizen van de chaos tenminste…

Een tinkelende piano met een escorte van veel hoog gitaarwerk vormt de intro van Tormento E Passione, een Italiaans nummer met een hele hoop opera erin verwerkt. Zeer meeslepend, vol met passie en bravoure en heel veel momenten die bewijzen dat onze Alessandro de hoogste noten moeiteloos kan halen. Dark Fate of Atlantis begint met een knipoog naar de intro Quantum X met een klein Arabisch sausje en ontpopt zich vervolgens tot een zeer standaard gitaar-op-volle-toeren typisch Rhapsody nummer met net ietsje teveel poeha dan ik kan waarderen.

Luna is een cover van het bekende nummer van Alessandro Safina. Een nummer dat ik altijd goed heb kunnen waarderen, en Alessandro Conti doet deze echt eer aan, al klinkt zijn stem iets vlakker dan die van Safina. Qua muziek verschilt deze weinig van het origineel, met zo goed als geen spoor van gitaren of andere metal elementen. De koren zijn wel even episch, en al met al vind ik dit een zeer waardige cover van een van de betere nummers die de moderne operawereld kent. Van de opera’s van Italië gaan we even naar een drukke straat vol geluiden dat meer aan New York of dergelijke doet denken. Dit is toch maar van korte duur en al snel blijkt Clash of the Titans weer een aardig standaard nummer te worden.

We eindigen met het 16 minuten durende epos Of Michael the Archangel and Lucifers Fall. Een nummer met veel afwisseling en een hoop rustmomenten, wat ook wel nodig is om dit nummer verdraagbaar te maken. Wel een van de betere op dit album, en zeker zijn lange duur waard, al wordt het op een gegeven moment wat langdradig en vervaagt het naar achtergrondmuziek met hier en daar wat fijne klassieke uitschieters.

Oke, het overdreven fantasy gehalte is wat minder dan bij Rhapsody of Fire, maar qua muziek verschillen beide bands weinig van elkaar. Italiaanse power tot en met, maar wel op zijn best!