Aqua Nebula Oscillator - Third
- Aqua Nebula Oscillator [GB]
- Third
- 15-06-2012
- Tee Pee Records [GB]
Tracklist
01. Kill Yourself
02. Apocalyptoads
03. Black Sun
04. Lucifer
05. Dead Soul
06. Saturne
07. Incandescence
08. Riot
09. Turn On
10. Final Solution
Aqua Nebula Oscillator werd in 2000 opgericht door David Sphaèr'os, een zelfverklaard fan van onder anderen donkere psychedelische rock, horror en cult films, Salvador Dali, HP Lovecraft, buitenaardse wezens en Hawkwind. Waarmee Aqua Nebula Oscillator nou niet bepaald een klassieke rockband genoemd kan worden. Muzikaal vertaalt zich dat naar inderdaad psychedelische rock, waarin bijvoorbeeld ook de sitar (opener Kill Yourself!) een belangrijke rol speelt.
Het huidige album Third (inderdaad ....) is mijn kennismaking met dit gezelschap. Het bevat een beetje vreemde, verwrongen muziek, waarbij ik bij het beluisteren ervan het gebruik van een waterpijp of iets dergelijks zowat zou aanraden. Zonder dat zijn bijvoorbeeld tracks als Apocalyptoads (padden likken kan natuurlijk ook), Dead Soul en zeker Incandescence (met franstalige gesproken tekst) bijna niet te doen. Het is in elk geval muziek die zeker niet nieuw is, ik hoor er wel wat Beatles in, maar ook The Doors en zeker Jimi Hendrix, die met z'n allen indertijd natuurlijk ook niet vies waren van een geestverruimend hulpstofje.
Daarnaast zijn er ook wat nummers die refereren aan een meer 'garage' of (post)punk gevoel (Black Sun, en vooral Turn On). Die nummers zijn dan ook uptempo, en klinken vooral rauw. In tegenstelling tot een meer typische spacerock track als Riot, een tripper bij uitstek (hallo Hawkwind!). Toppunt van deze laatste categorie vinden we met Saturne, dat je mee lijkt te voeren naar hoger sferen. Heerlijk zweverig gitaarwerk en bezwerende (vervormde) zang leveren een hypnotiserend sfeertje op. Terwijl de ritme sectie zo lijkt weggelopen uit een Jimi Hendrix jamsessie. Mijn favoriet van het album.
De tien nummers zijn over het algemeen aan de korte, compacte kant, Third luistert als album lekker weg. Wel heavy, maar zeker geen metal, eerder (pop)rock; en zo retro als de pest. Dit album zou zo uit het hippietijdperk weggeplukt kunnen zijn, waar de wat rauwige, zeker niet cleane productie absoluut onderdeel van uitmaakt. Fraai totaalplaatje dus, inclusief de uitdossing van de uitvoerenden.