The Chariot - One Wing
- The Chariot [US]
- One Wing
- 21-09-2012
- Season of Mist [FR]
Tracklist
01. Forget
02. Not
03. Your
04. First
05. Love.
06. Speak
07. in
08. Tongues
09. and
10. Cheek.
The Chariot is een uit Atlanta, Georgia (USA) afkomstig kwartet dat sinds 2003 aan de weg timmert. Josh Scogin (ex Norma Jean) is de zanger van dit geheel, dat zijn roots put uit noise rock en hardcore. Dit is voor mij de eerste kennismaking met deze band, en ben dus geheel niet bekend met de vorige vier (2004 – Everything is alive, everything is breathing, Nothing is Dead, and Nothing is Bleeding ; 2007 – The Fiancee; 2009 – Wars and Rumors of War en 2010 – Long Live) platen die ze al hebben uitgebracht. Google helpt veel wat betreft informatie, en hieruit heb ik opgemaakt dat ze vooral bekend staan om hun energieke en chaotische live optredens.
Zelf noemen ze dit album het ‘meest vreemde’ dat ze ooit gemaakt hebben. Zoals ik al zei ken ik hun voorgaande werk niet, maar ik moet ze al wel gelijk geven dat het een vreemde plaat is geworden. Kijkend naar de titels van de nummers is het al haast zo bedoeld dat hij ook uitkomt op vinyl, met een kant A en B. Met op kant A: Forget – Not – Your – First – Love. en op kant B: Speak – In – Tongues – And – Cheek en een totale speelduur van 31:26.
Ik zal beginnen met kant A, Forget is een snel en voortrazend nummer dat vol staat met wisselende melodieën, Not is net wat melodieuzer met meer gesproken woorden (ook van oud bandlid Russ Taylor). Your is helemaal een vreemd nummer, ingezongen door Angela Plake, met teksten over een bij (de tekst komt uit het nummer They Faced Each Other van The Fiancee). First is een erg experimenteel nummer, het begint zoals je al gewend bent maar na ruim 1 minuut is het net of er een fout op de cd staat met een nummer van een country & western band in de stijl van The Good, The Bad And The Ugly, compleet met trompet en zweepslagen, totdat de zang weer begint. Love gaat verder waar ze na Not mee waren gestopt, lekkere metal/hardcore.
Kant B: Speak is een ‘rustige’ piano ballade, waarbij Josh Scogin de longen uit zijn lijf schreeuwt! In is ook weer erg experimenteel, Tongues is gezien de speelduur van 4:30 een hele zit vergeleken bij de voorgaande nummers, met halverwege weer een rustiger stuk met piano en drums en het gebrul van Josh. And zet je bijna weer op het verkeerde been, maar schakelt al weer snel over op de hoogste versnelling. Toen ik Cheek voor het eerst hoorde kreeg ik een koude rilling over mijn rug, het leek wel of Lou Reed ook The Chariot zo gek heeft gekregen om voor zijn begeleidingsband te spelen zoal ook Metallica ooit heeft gedaan (de sukkels).
Ik denk dat de mensen die The Chariot al op hun favorietenlijst hebben staan, dit album blindelings kunnen aanschaffen, voor diegene die dat niet hebben zal het een uitdaging zijn.
