Loading...

Floor - Oblation

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 06-06-2014

Tracklist

01. Oblation
02. Rocinante
03. Trick Scene
04. Find Away
05. The Key
06. New Man
07. Sister Sophia
08. The Quill
09. Love Comes Crushing
10. War Party
11. Homegoings and Transitions
12. Sign of Aeth
13. Raised to a Star
14. Forever Still

Floor is een Amerikaanse stoner / doom band die opgericht is in 1992. Vanaf 1994 werd een stortvloed aan EP's en splits uitgebracht, totdat in 2002 eindelijk een (titelloos) debuutalbum werd uitgebracht. De ironie wil vervolgens dat na een tweede album Dove, in 2004, de band uit elkaar ging.

Blijkbaar kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan, want sinds 2010 is het trio, in dezelfde bezetting, weer bij elkaar, nadat twee-derde van de band besloot een kleine reünietour te doen. In de tussenliggende jaren werd de nodige aandacht besteed aan de band Torche, die hiernaast nu ook nog altijd actief is, met als gemeenschappelijk lid zanger/gitarist Steve Brooks.

Bij een comeback hoort natuurlijk ook een nieuw album; al laat dat net als in het verleden wel enigszins op zich wachten. Niet getreurd of gezeurd, want sinds 25 april ligt Oblation in de schappen, zoals het hoort in deze tijden in de meest (on)denkbare verkrijgbare formaten. Overigens moet ik heel eerlijk bekennen dat ik Floor helemaal nog niet kende (in tegenstelling tot Torche).

Het album opent met het titelnummer Oblation, en dat is een fijne kennismaking. Wat meteen opvalt is het zware gitaargeluid, dat zich als volgt laat verklaren: Floor musiceert zonder bassist en lost dat op door de gitaren extra laag te stemmen. Verder valt op dat dit nummer - en naar later zal blijken de muziek van Floor in het algemeen - ondanks de zwaarte toch behoorlijk melodieus is. Debet daaraan is het prettig klinkende stemgeluid van Steve Brooks.

Voor stonerbegrippen zijn de nummers zowat allemaal aan de korte kant (vaak nog niet eens drie minuten), en ligt het tempo gemiddeld wat hoger. Af en toe zijn dan ook invloeden van rock 'n' roll en punk herkenbaar, al ligt met name die laatste er niet zo dik bovenop. Het verklaart natuurlijk wel het soms opgefokte tempo (The Key, War Party, Raised To A Star), en wat mij betreft ook de wat rommelige uitwerking van sommige nummers. Een paar van de kortste tracks klinken behoorlijk fragmentarisch, onaf.

Uitzondering op zo'n beetje al het bovenstaande is Sign Of Aeth, met zijn bijna acht minuten een opvallend lange track op dit album. Zeker vanwege het uitgesproken trage tempo en het meeslepende karakter wel een van mijn favoriete nummers van Oblation. Al gaat hier naar het einde toe het tempo ook weer wat omhoog, en wordt het ronduit poppy. Blijkbaar is de sleurende, sludgy benadering niet een heel nummer lang vol te houden.

Ik moest even wennen aan de hak-op-de-tak aanpak van al die korte, soms wat opgefokte nummers achter elkaar, dat had ik na het eerste nummer niet verwacht. Maar eenmaal gewend spreekt de muzikale insteek me op zich wel aan, de laag ronkende gitaren raken me zowat letterlijk. En leveren in combinatie met de cleane zang fraaie plaatjes op. Een beetje vreemd, maar wel lekker.

Anthony Vialon - Guitars

Steve Brooks - Guitars, Vocals

Henry Wilson - Drums