Vallenfyre - Splinters

• BandVallenfyre [GB]
• TitelSplinters
• Release datum12-05-2014
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Scabs
02. Bereft
03. Instinct Slaughter
04. Odious Bliss
05. Savages Arise
06. Aghast
07. The Wolves Of Sin
08. Cattle
09. Dragged To Gehenna
10. Thirst For Extinction
11. Splinters

Hoe volg je een goed ontvangen debuutalbum op. Eind 2011 verraste Paradise Lost gitarist Greg Mackintosh vriend en vijand met zijn sideproject Vallenfyre en album A Fragile King. Ook ik was onder de indruk van dat album, waarop Mackintosh zijn hele ziel en zaligheid blootlegde omtrent zijn vaders doodstrijd tegen de meest oneerlijke ziekte die er maar bestaat. Wanhoop, woede, verdriet en pijn dropen werkelijk van dat album af. Nu is er dan een opvolger, het project/de band (nog altijd in dezelfde bezetting) bleek een langer bestaan gegund. Ik ben benieuwd hoe Splinters me bevalt, zonder eenzelfde zware emotionele lading als het eerste album.

Puur in muzikaal opzicht is er niks veranderd. Vallenfyre stort zich nog altijd in volle overgave op de mix van crust/punk en doomy death metal, zoals op het debuut. Albumopener Scabs is een voorbeeld van het eerstgenoemde element; een snel, opzwepend nummer, met een enorm smerig geluid en een punk-feel. Het navolgende Bereft laat meteen de andere kant horen: vervormde, rauwe riffs, hetzelfde smerige geluid, trage trommelslagen en zeker een deprimerende sfeer. Lomp en traag sleurt deze langere track voorbij, en herinnert aan het vorige album. De vieze grunts maken het plaatje helemaal compleet, samen met de zwieberende gitaarsolo's.

De beide invalshoeken wisselen elkaar af in korte en furieuze nummers als Instinct Slaughter (met anderhalve minuut wel heel kort, a la punk), Savages Arise en Thirst For Extinction. In andere nummers horen we meer de gedragen, melancholieke en doomy sfeer. Absoluut toppunt hiervan is het afsluitende titelnummer Splinters, werkelijk een machtig doomdeath nummer waarin het allerbeste van Vallenfyre naar boven komt. Ook het aan Celtic Frost herinnerende Odious Bliss mag er wezen met z'n heerlijke authentieke / oubollige sfeer (oeh!).

Nu ik toch die band genoemd heb, met Splinters heb ik hetzelfde idee als met het tweede album van Tryptikon: ondanks dat de verrassing er af is, blijft het een ijzersterk album. Altijd duister, en gericht op sfeer en melancholie. Puur qua gevoel haalt Splinters het voor mij niet bij A Fragile King, maar dat kon ook bijna niet. Maar tegenvallen doet dit album zeker niet, Mackintosh heeft samen met zijn kompanen weer een verrukkelijk old school album in elkaar gedraaid, dat voor het nodige luister- en meebeweeg-genot zorgt. Een heerlijk smerig album!