Weedeater - ...And Justice for Y'all

• BandWeedeater [US]
• Titel...And Justice for Y'all
• Release datum29-08-2014
• LabelSeason of Mist [FR]

Tracklist

01. Tuesday Night
02. Monkey Junction
03. Free
04. Hungry Jack
05. Shitfire
06. Calico
07. Truck Drivin Man
08. Southern Cross
09. #86
10. Bucket

Season Of Mist is begonnen met het heruitbrengen van de gehele Weedeater back-catalogue. Te beginnen met het debuut ...And Justice for Y'all (oorspronkelijk uit 2001) is dat een goed idee, want deze is sowieso al niet meer verkrijgbaar. Geremasterd en met het oorspronkelijke artwork is ie nu zelfs voor het eerst beschikbaar op vinyl. Vooralsnog zonder extra's geloof ik; wat dat betreft zoek je beter de heruitgave uit 2009 (via Sleeping Village) met twee toegevoegde live-nummers er op, en afwijkend artwork.

Even vooraan beginnen: Weedeater is een doom/sludge/stoner metal band uit Wilmington, North Carolina, gestart in 1998. De band is opgericht door "Dixie" Dave Collins, toen ook nog bassist van Buzzoven, en kreeg prioriteit toen die band in 1999 ophield te bestaan. Vanaf 2010 wordt de aandacht weer verdeeld met de heroprichting van Buzzoven, en kan ook nog Bongripper aan het rijtje bezigheden van het bezige baasje toegevoegd worden. Maar goed, Weedeater nu.

De bandnaam verklapt al wel een beetje de achterliggende gedachte van deze band, ze noemen hun muziek zelf dan ook weed metal. Ook de (overigens leuk bedachte) albumtitel ...And Justice for Y'all maakt duidelijk dat we niet alles rondom deze band even serieus moeten nemen. De band bevat wat mij betreft dan ook een hoog opgestoken-middelvinger-gehalte. Evengoed legt de band wel degelijk een serieus en heavy potje muziek op de mat.

De stoner/sludge mix fuzzt, ronkt en groovet als een malle, of swingt als het al vaker van stal gehaalde spreekwoordelijk stel tieten, whatever. Het ranzige, smerige, zompige geluid en de groovende klanken lijken voor elkaar gemaakt, a match made in heaven. De instrumentale opener Tuesday Night trekt nog niet gelijk alle registers open, maar laat wel horen wat we kunnen verwachten. Met dit lome begin kun je alvast lekker achterover leunen en rustig afwachten wat komen gaat.

Monkey Junction zet in de uberlage registers alle sluizen open, bij deze moddervette klanken is het toch wat minder rustig achterover leunen, al is het alleen maar omdat de ingewanden liggen te trillen in de buikholte. Wanneer dan ook nog die vuige vocalen de gelederen komen versterken is het definitief gedaan met de rust, dit zijn echt geen slaapliedjes! Het korte opgefokte Free is in deze context een snelheidsduivel en doet me denken aan die andere Amerikaanse sludgende opruiers van High On Fire. In elk geval een goed doordachte opbouw van het begin van het album. Met Hungry Jack keren we weer terug naar slomer en zompiger gebieden, een sfeer die de rest van het album behouden blijft.

Ik heb nog geen idee hoe deze muziek ervaren wordt bij het gebruik van door de band gepropageerde middeltjes - al krijg ik bij #86 wel een redelijk idee - ik denk dat ik dat bewaar tot de volgende heruitgave. Ik hoop alleen nooit zo te gaan klinken als Dave Collins; allemachtig, wat moet je allemaal door je strot gedrukt hebben om dat voor elkaar te krijgen. Luistertip: Shitfire!