Lonely Kamel - Shit City

• BandLonely Kamel [NO]
• TitelShit City
• Release datum29-08-2014
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Shit City
02. White Lines
03. Is It Over
04. I Feel Sick
05. Seal The Perimeter
06. Freezing
07. BFD
08. Nightjar (Necromandus cover)
09. Falling Down

Ik was in oktober 2011 (wow, bijna drie jaar geleden alweer) erg te spreken over het derde album van het Noorse kwartet Lonely Kamel, Dust Devil. De band wist me prima te raken met hun ronkende bluesy desert rock/stoner. Opvallend dat er zulke warme klanken uit zo'n koud land kunnen komen (vergelijk het maar eens met de ijskoude black metal die er doorgaans vandaan komt). Inmiddels zijn we dus een paar jaar verder, en zijn vele soortgelijke bands voorbij gekomen. Maar ook Lonely Kamel mengt zich opnieuw in het strijdgewoel met album nummer vier: Shit City. Maar eens horen hoe die me nu bevalt.

Titelnummer Shit City opent het bal, en het is ook meteen raak: Motorhead-achtig ro(n)kend, vet groovend, flitsend gitaarwerk en old school vocalen. Gezien het vlotte tempo een geschikte albumopener. Dit is gewoon lekker vette tegen metal aanleunende hardrock, met in het midden verrukkelijke grooves! White Lines is vervolgens een stuk meer blues, maar zeker niet minder opzwepend. Dit nummer neigt meer naar klassieke stoner, met een beetje southern rock-feel. Hier kan ik niet stil bij blijven zitten in elk geval.

Daarna wordt de muziek nog meer laid-back met Is It Over. Dikke bluesgitaren en het rockende ritme doen me denken aan de warme klanken van pak 'm beet ZZ Top; en dat bedoel ik positief hoor! Bijna niet voor te stellen dat dit uit Noorwegen komt in plaats van uit de warmere streken van de USA. Pfff, en dan die solo! Waarschijnlijk val ik in herhaling wat betreft de omschrijving van de muziek en mijn enthousiaste reactie daarop, gezien mijn ervaring met het vorige album. Maar eigenlijk is het ook gewoon zo dat Shit City een verbeterde versie is van Dust Devil, in die zin dat de band simpelweg een paar jaar ouder, wijzer en rijper is geworden.

En dat was dan nog maar het begin van het album, want Shit City lijkt gaandeweg de speelduur eigenlijk alleen maar te groeien. Ongelooflijk maar waar. Of anders gezegd, er is geen zwak moment of nummer te bekennen. Wel een verrassend. In de vorm van Nightjar (dat qua geluid overigens ook heerlijk aansluit bij het voorgaande nummer BFD) bevat Shit City een cover van de obscure Engelse progrock/doomband Necromandus. Het nummer is afkomstig van het enige album dat die band ooit maakte, getiteld Orexis Of Death, opgenomen in 1973, maar pas uitgebracht in 1999. Wanneer je daar tijd en zin in hebt zou ik het zeker eens uitchecken!

Maar goed, het gaat hier over Lonely Kamel. Nou ja, de conclusie dan maar: De band heeft me opnieuw aangenaam weten te verpozen met een rockend en ronkend, schurend en scheurend, en vooral groovend album. Iets meer blues/rock dan stoner vergeleken met voorheen, maar zeker niet minder vet! Ik zeg: doen!