Loading...

Coal Chamber - Rivals

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 31-05-2015

Tracklist

01. I.O.U. Nothing
02. Bad Blood Between Us
03. Light in the Shadows
04. Suffer in Silence
05. The Bridges You Burn
06. Orion
07. Another Nail in the Coffin
08. Rivals
09. Wait
10. Dumpster Dive
11. Over my Head
12. Fade Away (Karma Never Forgets)
13. Empty Handed

Nu metal leek in de jaren '90 even een korte maar krachtige 'nieuwe' stroming binnen het brede begrip heavy metal. Er werd gestoeid met elementen uit zowel hiphop als hardcore, en met electronica en gothic. Het leverde een min of meer verfrissende stroming op en was vooral in de Verenigde Staten behoorlijk populair. Het subgenre - ook wel bekend als spooky core - ging zo'n beetje gelijk op met de grunge, waaruit dan ook wel wat kruisbestuivingen plaatsvonden. Tot aan mainstream successen toe. Maar bands als bijvoorbeeld Korn, Limp Bizkit, Deftones, Disturbed en Godsmack hadden ook niet het eeuwige nu metal leven, en het genre stierf al snel een langzame dood. Nou ja dood, een subgenre sterft natuurlijk nooit helemaal uit. Een band als Korn heeft zichzelf de laatste paar jaar opnieuw uitgevonden, Linkin Park zet zichzelf nog altijd luidruchtig in de markt, en zo zijn er nog wel wat voorbeelden.

Zo is ook Coal Chamber weer bij elkaar met een splinternieuw album na goed ontvangen reunie-optredens - sinds 2011 alweer. Niet genoemd hierboven bij de 'grote' voorbeelden, maar wel een van de bands in het genre waar ik wel wat mee kon. Ik zag deze band - qua genre totaal misplaatst - voor het eerst live als support van Type O Negative (Maaspoort Den Bosch) en werd positief verrast. Met name het album Chamber Music kan me nog altijd redelijk bekoren. Toen de band in 2003 - letterlijk - met veel geweld uit elkaar ging kon niemand zich voorstellen dat dit ooit een vervolg kon gaan krijgen. Blijkbaar zijn de plooien gladgestreken en zijn de Rivals van toen weer dikke maatjes. De bezetting is dezelfde als waarmee de live-band afscheid nam, dus met bassiste Nadja Peulen, die nu voor het eerst op een Coal Chamber album te horen is.

Goed, nu het nieuwe album Rivals dus. Wanneer I.O.U. Nothing van start gaat blijkt al vrij snel dat er qua muzikale insteek niets veranderd is ten opzichte van de vroegere albums. De luidruchtige, regelmatig vervormde zang van Dez Fafara voert nog altijd de boventoon, de ritmesectie is nog altijd retestrak, en gitarist Meegs zorgt nog altijd voor de meeste variatie in het strakke regime waarbinnen deze muziek zich voltrekt. Groove is uiteraard belangrijk binnen dit geluid, waarbij de afwisselend grommende en flitsende gitaarlijnen, en de zware bas voor de meeste aantrekkingskracht zorgen. Suffer In Silence is daar een goed voorbeeld van, een nummer dat ook nog eens opgesierd wordt door de aanwezigheid van Al Jourgensen. Die combinatie maakt het tot een van de meer aantrekkelijke nummers van het album.

Waaruit blijkt dat het huidige Coal Chamber het vooral moet hebben van power in de aanpak, en minder van de spooky sfeer van toen. Juist dat gebrek aan sfeer mis ik, want dat vond ik het meest interessant aan de band. Natuurlijk, deze muziek luistert nog altijd prima weg: de combinatie van agressie, pakkende beats en grooves, hakkende riffs en een vleugje melodie is onweerstaanbaar. Luister maar eens naar nummers als The Bridges You Burn, titelnummer Rivals en afsluiter Empty Handed - die laatste doet wel heel erg aan 'oude' tijden denken. Maar het lijkt meer op een voorgekookt truukje dan op daadwerkelijke muzikale inspiratie. Coal Chamber weet zelf blijkbaar heel goed waar de muzikale aantrekkingskracht in zit, en voert dat met verve uit.

Rivals is een prima album dat naadloos aansluit bij waar Coal Chamber gebleven was met hun laatste studio-album Dark Days. En juist dat is het 'probleem'. Ik verwacht meer dan een veilig voortbouwen op wat ooit was. In mijn beleving moet Coal Chamber een gevaarlijke 'spooky' sfeer uitademen, die mis ik hier. Muzikaal en productioneel dik in orde, qua bezieling niet.

Dez Fafara - zang

Meegs Rascon - gitaar

Nadja Peulen - bas

Mike Cox - drums