Shape Of Despair - Monotony Fields

• BandShape Of Despair [FI]
• TitelMonotony Fields
• Release datum15-06-2015
• LabelSeason of Mist [FR]

Tracklist

01. Reaching The Innermost
02. Monotony Fields
03. Descending Inner Night
04. The Distant Dream Of Life
05. Withdrawn
06. In Longing
07. The Blank Journey
08. Written In My Scars

De Finse doomlegende Shape Of Despair is nooit weggeweest maar niettemin duurde het elf jaar voordat we een nieuwe langspeler in onze wanhopige armen mochten sluiten. Elf jaren vol opgekropt onmacht en verdriet vinden al sijpelend hun weg naar buiten op Monotony Fields. Hoewel voorganger Pasi Koskinen de band verliet en zich heeft laten vervangen door Henri Koivula is er vrijwel niets veranderd sinds Illusion's Play uit 2004. De wereld ziet er nog net zo troosteloos uit als toen de band haar eerste opmars maakte. Gelukkig maar.

Shape Of Despair wordt doorgaans bij de funeral doom ingekaderd. Dat is niet helemaal terecht. Weliswaar is Shape Of Despair logger en heavier dan een My Dying Bride of Saturnus, de Finnen doorspekken hun desperate boodschappen wel met herkenbare melodielijnen die eindeloos door de composities heen meanderen. En ze kleden het geheel nog eens extra aan met dikke synthdekens waardoor de in de kern traag voortploegende doom/death ineens minder confronterend en zeer toegankelijk klinkt.

Nummers als het mooi opgebouwde Reaching The Innermost en het meeslepende The Distant Dream Of Life zijn beslist meer dan excercities van een herhalend riffpatroon die je middenrif meedogenloos teisteren. Het zijn songs met kop en staart die ondanks hun speelduur vrij compact aanvoelen. De grunts van Henri Koivula spannen op gezette momenten mooi samen met de zang van Natalie Koskinen. Als het allemaal niet zo wonderschoon klonk, zou ik bijna de term 'obligaat' laten vallen. Zo gemakkelijk gaan veel passages in je hoofd zitten.

Het hoogtepunt is toch wel het prachtig ingehouden klinkende Withdrawn. De zware aanslagen over een door The Cure geïnspireerd loopje geven het nummer een diepe echo uit de jaren 80 mee. De voorzichtige koren rollen zich als een ongerept sneeuwtapijt voor je uit. Het leven is zwaar en uitzichtloos maar dit soort contemplaties maakt dat idee meer dan draaglijk.

Shape Of Despair is met Monotony Fields niet ineens veelzijdiger geworden. Het album sluit naadloos aan op de voorgaande albums. Zolang dat gecompenseerd wordt met kwalitatief ijzersterk uitgewerkte doomcomposities als hier, is er niet veel te klagen. Klagen over deze verzameling klaagzangen hoeft dan ook niet. Want elke minuut is meer dan zinvol besteed.