Sinistro - Semente

• BandSinistro [PT]
• TitelSemente
• Release datum08-04-2016
• LabelSeason of Mist [FR]

Tracklist

1. Partida
2. Estrada
3. Corpo Presente
4. Semente
5. Relíquia
6. A Visita
7. Fragmento

Waar we het in Nederland moeten doen met gezelligheid, Sinterklaas, regenboogpieten en worstenbroodjes als cultureel erfgoed, zo eren de Portugezen hun saudade en fado. Zij voelen zich sterk verbonden met wat zij beschouwen als hun unieke gevoel van melancholie. Wanneer er dan ook nog eens een band opstaat die deze insteek in hun metal wil verwerken is mijn nieuwsgierigheid gewekt.

Sinistro bestaat pas een jaar of vijf, maar heeft inmiddels al wel van zich doen spreken. Het titelloze debuutalbum deed nog niet zo veel, maar toen voor een meer experimentele opvolger de samenwerking werd gevonden met fado-zangeres Patricia Andrade ging het balletje al sneller rollen. De EP (Cidade) die het gevolg was van deze samensmelting opende de nodige deuren voor de band. Andrade is vanaf dan ook de vaste zangeres van Sinistro, dat in deze samenstelling bijvoorbeeld op het recente Roadburn in actie kwam.

Op het nieuwe album Semente (zaad) is dan ook een hoofdrol weggelegd voor de vocalen. De muzikale basis bestaat nog altijd uit een zware mix van sludge-achtige doom, post-metal en wat symfonische/gothic elementen. Een logge, dreigende basis, die lucht krijgt door middel van de theatrale zang van Andrade. Sterke zang, dat is boven elke twijfel verheven, waar een afwisselend warm/melancholische, maar soms ook dreigende werking van uit gaat. In zekere zin is de samensmelting van doom metal en Portugees-folkloristische zang best uniek. Toch vind ik dit in de sfeer niet helemaal tot uiting komen, er zijn immers wel meer doombands die in de vocalen een meer cleane, serene invalshoek zoeken.

Toch lijkt het er in het geval van Sinistro op dat de rock/metal/doom-aanpak het onderspit delft. Natuurlijk zijn er zowel logge, dreunende passages te horen, als ook sferische, dromerige stukken met een meer hallucinerende inhoud. Maar de band switcht net zo makkelijk naar zweverige, bijna ambient stukken, die ik persoonlijk niet altijd van meerwaarde vind. Zelfs triphop-achtige invloeden worden daarbij niet geschuwd, getuige het begin van titelnummer Semente. In puur muzikaal opzicht werkt de band deze wisselwerking perfect uit, het loopt allemaal even soepel en klinkt absoluut logisch. Maar ik vind de langere instrumentele en (te) ingetogen stukken net iets te veel van het goede.

Natuurlijk is de lange afsluiter Fragmento (wat een verrukkelijk repeterend einde!) de optelsom van dit alles, en vormt samen met Relíquia de meest veelzijdige en spannende nummers van het album. Er gebeurt van alles, waarbij ook pure, heerlijk lome doom niet vergeten wordt. Misschien heeft Semente nog een paar luisterbeurten nodig eer het kwartje valt; ik heb op dit moment nog m'n twijfels of ik dit een echt goed album vind, of ' gewoon' een degelijk, aangenaam album. Op dat laatste standpunt sta ik nu.