Archemoron - Year of the Harvester

• BandArchemoron [GR]
• TitelYear of the Harvester
• Release datum20-06-2018
• LabelSouthern Prayer Records [GR]
• Genre Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Somewhere Beyond North
02. Κωκυτός (Kokytos)
03. Sisyphean Agos
04. Nebula Divina
05. Mother Sea
06. Conquering East and West
07. Clash of Denial
08. Crawling Plague
09. Nothing
10. Those of the Suffering

Archemoron is afkomstig uit Griekenland, en (onder de naam Ancestor) al opgericht in 1999. De naamswijziging naar Archemoron in 2008 blijkt een hele logische, want ook de muzikale koers veranderde aanzienlijk. Was Ancestor oorspronkelijk een heavy/thrash metalband, later werd ingezet op een death/black mix, terwijl ik naar aanleiding van het laatste album Year of the Harvester (verscheen in juni van dit jaar) de band zou categoriseren als atmosferische black metal. Ik kende hun vorige albums (Spiritual Transcendence, 2011, en Sulphur and Fire, 2015) niet, dus meer vergelijkingen ga ik ook niet maken.

Year of the Harvester beslaat een tiental tracks, gezamenlijk goed voor 81 minuten aan muziek; het is dan ook een dubbelalbum. De langere tracks van boven de tien minuten zorgen voor een hele zit, het is dan ook bijna onvermijdelijk dat die dan af en toe iets te lang voortkabbelen; in mijn beleving dan toch. Helaas is Archemoron er de band niet naar om zulke lange composities over de volle speelduur spannend te houden. Weliswaar wordt voldoende variatie geboden - zo'n beetje alles tussen akoestische melodietjes en sfeerpassages enerzijds, en flitsende riffs, gitaarsolo's en blasts anderzijds, komt voorbij - maar dat kan nog altijd niet voorkomen dat niet elke track even interessant is.

Met bijvoorbeeld Kokytos en Nebula Divina bewijst het kwartet namelijk ook prima uit de voeten te kunnen met meer compacte tracks, die mij persoonlijk een stuk beter bevallen. Zo'n old school gitaarsolo als in Nebula Divina vind ik bijvoorbeeld onverwacht en erg lekker. Dus natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Zo kan ik in het algemeen erg genieten van de gitaarleads op het album, wat mij betreft het sterkste punt van Archemoron, hetgeen in combinatie met de sfeerelementen tot fraaie plaatjes leidt. Clash of Denial is dan ook een uitzondering op de regel van de te lange tracks; deze bevalt mij wel.

Ik begrijp het verhalende karakter, de epische insteek en de sfeer (gelardeerd met samples van natuurgeluiden) van de langere tracks wel, maar ik vind ze qua muzikale invulling simpelweg niet constant even sterk. Die tracks worden weliswaar degelijk opgebouwd, maar ik vind zowel die opbouw, als ook sommige breaks, aan de voorspelbare kant. Pluspunt vind ik wel dat de muziek zelf technisch goed wordt uitgevoerd, hier zijn duidelijk muzikanten aan het werk die weten waar ze mee bezig zijn. Ook de heldere productie vind ik een pre. Maar een volgende keer toch maar niet meer zo'n lang album alsjeblieft.