Armageddon - Captivity and Devourment

• BandArmageddon [SE]
• TitelCaptivity and Devourment
• Release datum26-01-2015
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. Captivity and Devourment
02. Locked In
03. Rendition
04. Fugitive Dust
05. Conquer
06. Thanatron
07. Background Radiation
08. The Watcher
09. Equalizer
10. Giants

Hoeveel Armageddons zijn er wel niet? Dit is de Armageddon die al in 1997 is opgericht als zij- en studio-project door toenmalig Arch Enemy-gitarist Christopher Amott (op dat moment nog maar 19 jaar jong). Tussen 1997 en 2002 verschenen drie albums, in wisselende bandbezettingen en muzikale stijlen, van power (album Three uit 2002) tot (melodieuze) death metal. Toen Amott in 2012 Arch Enemy voor de tweede keer verliet was het tijd voor een eigen band en werd Armageddon nieuw leven ingeblazen. Vorige maand verscheen het nieuwe album Captivity And Devourment, in, U raadt het al, een geheel vernieuwde bezetting. De band opereert tegenwoordig vanuit Amerika - Amott is getrouwd met een Amerikaanse - en bestaat verder uit relatief onbekende muzikanten.

De muzikale koers is deze keer wel een vertrouwde: de band brengt tegenwoordig (weer) melodieuze death metal, de stijl die het best past bij de gitarist, en die prima aansluit bij de eerste albums van Armageddon, maar ook bij de latere albums van Arch Enemy (en een beetje bij de latere Carcass). De hoofdrol voor het imposante gitaarspel van Amott is een logische; die van brulboei Matt Hallquist (inmiddels al weer vertrokken bij de band) wat minder, maar ook zijn rauwe en agressieve grunts zijn behoorlijk aanwezig op het album.

Ondersteund door een strakke ritmesectie kunnen de gitaristen volledig los op, afwisselend, de harde, destructieve riffs, snelle loopjes en melodieuze, zwierige lijntjes. Ook de vette - en veelvuldig aanwezige - gitaarsolo's mogen er zijn. Veel van deze elementen kennen we natuurlijk al van bijvoorbeeld die ene band, al klinkt Armageddon over het geheel genomen wel wat rauwer en heavier dan het huidige Arch Enemy. Ook is een vrij opvallende rol weggelegd voor Amott's eigen cleane vocalen, zoals hij ze eerder ook al liet horen op het album Three.

Opener en titelnummer Captivity And Devourment overtuigt, wat zeg ik, overrompelt meteen. Opgestart middels een blastend intro grossiert het nummer in harde en groovende riffs, culminerend in een vette gitaarsolo. Dit is zoals melodieuze en toch extremere metal hoort te klinken. Verbaasd vraag ik me af of Armageddon dit niveau het hele album zal kunnen vasthouden. De vraag stellen is 'm beantwoorden: helaas niet dus. Zo komt Locked In hierna wat trager op gang, en ontbeert de power van het voorgaande nummer. Ook Rendition vind ik wat aan de vrijblijvende kant, hiermee onderscheidt de band zich niet echt van veel genregenoten.

Fugitive Dust is een wat vreemde eend in de bijt. Een wat mysterieus intro zet een traag en ietwat slepend nummer in gang, waardoor je wel wil blijven luisteren hoe dit verder gaat. Dit nummer staat best ver af van bijvoorbeeld de albumopener, maar weet op eigen wijze toch behoorlijk te boeien. Net als Fugitive Dust was ook Thanatron al eerder te beluisteren als voorproefje, dit nummer schopt weer wel flink kont. Niet constant snel, wel bereheavy is dit een nekbreker van jewelste, dit lijkt me een live-kraker bij uitstek.

Na het akoestische intermezzo Background Radiation is ook The Watcher weer een sterk nummer. Deze knalt weer heerlijk uit de speakertjes, flitsend en groovend, een beetje episch nummer wel. Het laat als extra afwisseling de cleane zang van Amott zelf horen, vooral opvallend in een passage die een heel klein beetje zijn power metal interesse verraadt. Dat horen we even later ook weer terug in het begin van Equilizer, dat op deze manier opvallend rustig begint. Weliswaar voor heel even, maar toch. Ook hier horen we even later trouwens weer fragmenten van die cleane zang - en verrukkelijke basloopjes!

Al met al heeft Armageddon met Captivity And Devourment zeker een onderhoudend album afgeleverd. De kwaliteiten van de muzikanten staan buiten kijf, met de bandleider voorop uiteraard. Het album staat echt bol van het spetterende gitaarwerk, zonder dat de nummers op zich in het gedrang komen. Ik denk dat dit stiekem het album is waarvan veel Arch Enemy fans zouden willen dat die band nog eens zo'n album zou maken. Sterke death metal met een melodieuze twist, in een modern jasje; en wat mij betreft met het titelnummer als uitschieter.