Deadly Carnage - Manthe

• BandDeadly Carnage [IT]
• TitelManthe
• Release datum08-03-2014
• LabelATMF [IT]

Tracklist

01. Drowned Hope
02. Dome of the Warders
03. Carved in Dust
04. Beneath Forsaken Skies
05. Il Ciclo della Forgia
06. Electric Flood
07. Manthe

Deadly Carnage is een Italiaanse extreme metalband die op niet alledaagse manier (sferische) black metal wortels vermengt met doom, sludge en (post)hardcore en (post)(black)metal invloeden. Deze band is actief sinds 2005 en leverde in maart van dit jaar album nummer drie Manthe af.

Opener Drowned Hope is meteen een goed visitekaartje voor de band. Na een sfeervolle introductie wordt er na zo'n twee-en-halve minuut overgeschakeld naar een slepend bruut stuk met intense, smerige zang. Het oorspronkelijke akoestische gitaarlijntje wordt lang vastgehouden, maar daaromheen wordt de muziek steeds grimmiger; een fijne opbouw van dit nummer. Waarbij ondanks het steeds heftiger wordende geweld wordt vastgehouden aan een melodieuze gitaarlijn.

Hierna is Dome Of The Warders een vrij klassiek atmosferisch black metal stuk. Tenminste in eerste instantie, gaandeweg het nummer worden meer melodieuze/sferische elementen toegevoegd, waardoor enerzijds een behoorlijk pakkend, anderzijds een beetje weird geheel ontstaat. Het is de rauwe, getormenteerde zang die de muziek z'n ontoegankelijke en evil uitstraling geeft. Buiten dat is deze muziek prima behapbaar.

Standaard tremolo-gefriemel wordt afgewisseld met grommende doomriffs (Beneath Forsaken Skies!), en dat is even wennen natuurlijk. Zo is Carved In Dust wel een erg a-typisch nummer, zeker ritmisch vliegt het alle kanten op. Dat Deadly Carnage de standaard conventies weet te mijden valt te prijzen, het levert muziek op die je in elk geval niet na de eerste luisterbeurt al meteen doorgrondt.

Het korte en heftige Electric Flood doet me opeens aan Tryptikon denken; eenzelfde dwarsheid, duisternis en schijt aan alles; met vooral weer die gekweld klinkende vocalen. Verdomd, nu ik daar aan denk is die vergelijking wel vaker bruikbaar op dit album. En vormt daarmee de perfecte opmaat voor het afsluitende titelnummer Manthe, dat in bijna een kwartier tijd alle ellende nog eens de revue laat passeren.

Beetje vreemd, maar wel lekker.