Deathspell Omega - The Furnaces of Palingenesia

• BandDeathspell Omega [FR]
• TitelThe Furnaces of Palingenesia
• Release datum24-05-2019
• LabelNorma Evangelium Diaboli [FR]
• Genre Avant-garde / experimentele metal, Black metal

Tracklist

01. Neither Meaning nor Justice
02. The Fires of Frustration
03. Ad Arma! Ad Arma!
04. Splinters from Your Mother's Spine
05. Imitatio Dei
06. 1523
07. Sacrificial Theopathy
08. Standing on the Work of Slaves
09. Renegade Ashes
10. Absolutist Regeneration
11. You Cannot Even Find the Ruins…

Hoog tijd dat we hier weer eens wat aandacht geven aan het mysterieuze black metalgezelfschap Deathspell Omega. Mij dunkt dat dit toch wel de sensatie op extreem metalgebied was in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw. Eerst nog voorzichtig rommelend in traditionele Scandinavische grabbeltonnen, brak de in Frankrijk gesitueerde band met het in 2004 verschenen Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice de banden met het deze veilige koers om een duister avontuur aan te gaan op zowel muzikaal als tekstueel vlak. De laatste jaren zijn de ijskoude stormen die de band ontketende wel enigszins gaan liggen.

Hoewel de wereld al dan niet geschokt mocht reageren op de uitgebreide EP’s Drought (2012) en The Synarchy Of Molten Bones (2016) is het nu voorliggende The Furnaces Of Palingenesia toch echt pas het eerste studio album sinds Paracletus uit 2010. De sinistere indrukken die het nieuwe album achterlaat, zijn redelijk vertrouwd voor diegenen die het misantropische werk van de band hebben gevolgd. Grillig drumwerk, slopende ratelriffs en dissonante akkoorden die soms een melodie herbergen vormen de hoofdmoot van de zwartgallige composities.

Met Paracletus kunnen qua opbouw de nodige parallellen getrokken worden. Op The Furnaces Of Palingenesia lijken de nummers meer gericht te zijn op de muzikale uitspattingen en wat minder op sfeer. Geen opsmuk, geen tierlantijnen. Alleen technische, extreme metal voorzien van een gortdroog geluid waarbij de verschillende sporen een volstrekt eigen leven lijken te lijden. Al met al levert deze aanpak met al haar onbegrensde kwaliteit toch een lichte ontgoocheling op. Het lugubere karakter van onvergetelijk helse dingen als Mass Grave Aesthetics lijkt er wel een beetje vanaf te zijn gesleten. Wat overblijft begint heel wat in de richting van het werk van Gorguts op te schuiven.

Gelukkig bestaan er wel momenten op het album die ons langs de afgronden van de hel laten scheren. Het doomy Renegade Ashes bijvoorbeeld is loodzwaar en dreigen. Hetzelfde geldt voor het majestueze You Cannot Even Find The Ruins… Deze plechtstatige declamaties trekken het niveau van het album wel behoorlijk omhoog.

Tekstueel is er wel het nodige veranderd. Niet langer zijn we deelgenoot van een in oudheid gewortelde theologische verhandeling. Ditmaal worden we meegenomen op een politieke reis waarbij de huidige wereldorden ter discussie komen te staan. Het concept laat zich lezen als een fictieve rede van een dictator voor zijn willoze partijgenoten. George Orwell’s 1984 lijkt een belangrijke inspiratiebron te vormen. De gedachten die aan het papier zijn toevertrouwd zijn zoals altijd een feest om te lezen.

Andermaal levert Deathspell Omega een zeer stevig visitekaartje af. Muzikaal gezien is het van een ontstellend hoog niveau enndat geldt ook voor de teksten. De verwoordde teleurstelling manifesteert zich met name in vergelijking tot de oudere albums die zich naast de eerdere elementen ook op sfeer richtten. Dit album is een kurkdroge en beenharde presentatie van noten en proza. Niettemin zeer fraai maar niet om te meten met de illustere voorgangers uit het oeuvre.