Loading...

Hank Von Hell - Egomania

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 05-12-2018

Tracklist

01. Egomania
02. Pretty Decent Exposure
03. Blood
04. Dirty Money
05. Bum To Bum
06. Never Again
07. Bombwalk Chic
08. Wild Boy Blues
09. Too High
10. Adios (Where's My Sombrero)

Op 9 juli 2010 kondigden Noorse kranten aan dat Hank von Helvete had besloten om op te stappen bij een van de meest invloedrijke underground sinistere punkbands aller tijden, Turbonegro. Na 21 jaar bij de Scandinavische helter skelter band te hebben doorgebracht, was dit een enorme schok voor hun fans, vooral na het succes van albums als Retox, Party Animals en Scandinavian Leather die allemaal baanbrekende albums werden in de punk rock community. Om eerlijk te zijn, als je naar een Turbonegro-album kijkt met de wulpse aanwezigheid van Hank Von Helvete, zou je kunnen zeggen dat elk van hen een enorme impact had op de undergroundscene. Toen hij de band verliet, wisten we niet wat er van Turbonegro zou worden, of wat er van Hank Von Helvete zelf zou worden. Hij bezwoer nooit meer in de scene terug te keren, en kickte ondertussen - naar verluid met behulp van Scientology - af van zo'n beetje alle geneugten des levens.

Om de zwaartekracht van Hank's debuut solo-album Egomania echt in perspectief te plaatsen, moeten we begrijpen waarom dit zo'n belangrijke plaat is in de eerste plaats. Turbonegro-fans wachtten geduldig op een nieuwe zanger en een nieuw album na het vertrek van Hank. In 2012 was het wachten voorbij, en bracht Turbonegro Sexual Harassment uit. Tot grote teleurstelling van vele Turbo-fans was dit niet het album dat ze verwachtten. Het was niet per se een slechte plaat, het miste gewoon iets. Het ontbrak aan vuilheid, losbandigheid, gevaar, en bovenal miste het de politiek uitdagende en verdraaide teksten die alleen Hank kon leveren. Hetzelfde kan gezegd worden voor het vervolg RockNRoll Machine, dat eerder dit jaar verscheen.

Op 31 augustus 2018 werd Hank herboren als Hank Von Hell, en uit de duisternis kwam een ​​nieuwe helder witte ridder in glanzend spandex-pantser met een glinsterende witte hoge hoed; als tegenwicht voor de zwarte baard en haardracht, en van Alice Cooper geleende make-up. De wereld maakte kennis met een onverwachte wedergeboorte en de eerste solosingle van Hank Von Hell: Bum To Bum. Niet alleen signaleerde dit nummer het einde van een donker tijdperk van pure ondergrondse rock 'n' roll die zo leeg was geweest zonder het voormalige enfant terrible, maar het beteugelde ook een lang verloren vlam die in veel Turbo-fans was uitgedoofd. Egomania zou die leegte moeten opvullen.

Het is dan ook niet meer dan logisch om te constateren dat het materiaal op Egomania grotendeels wel aansluit op Hank's werk bij Turbonegro. Al zijn veel nummers op het album een stuk pakkender en vooral minder gevaarlijk dan 'vroeger'. Zo is Blood wel een heel onschuldig rockertje dat het bij klassieke rockfans (hallo Aerosmith) goed zal doen, en ook de eerste single Bum To Bum is bovenal catchy en heeft zelfs wel hitpotentie; net als Wild Boy Blues trouwens. Een nummer als Bombwalk Chic zal wat mij betreft niet de boeken in gaan als gevaarlijk of baanbrekend, het afsluitende kampvuurdeuntje Adios (Where's My Sombrero) al helemaal niet.

Nee, de impact die Hank met z'n oude band had kan nooit meer herhaald worden. Ondanks alle loftuitingen vind ik zelf Egomania geen bijzonder album. Nummers als Pretty Decent Exposure, Dirty Money en Too High raken weliswaar aan de essentie van Turbonegro, maar dat verleden kunnen we beter laten rusten. Von Hell doet een dappere poging om clean, herboren en op eigen benen terug te keren in de muziekscene, wie ben ik om hem dat te misgunnen. Maar dan zal hij wel met wat meer bijzonder materiaal op de proppen moeten komen om te overtuigen; al zal menig Turbonegro-fan het mogelijk niet met me eens zijn.

Hank Von Hell - zang

Cat Casino - gitaar

Major Sam - gitaar

Jean Genus - bas

Dead Said Fred - drums