Loading...

Hope Erodes - Rainwalker

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 04-08-2019

Tracklist

01. Otium
02. Rainwalker
03. Forthcoming
04. Kriegswaisen

Heel fijn, mensen die meedenken en je extra vroeg een promo sturen zodat je de tijd hebt om er ruimschoots aandacht aan te besteden. En dan ben ik zo'n - vul zelf maar in - die zo'n promo dan alsnog laat verstoffen onder het mom van: ach, dat komt nog wel. Ontdek hierin zelf maar de ironie in combinatie met de bandnaam Hope Erodes; zelfspot is mij niet vreemd.

Hope Erodes is een Belgische metalband die aan jaar of vijf geleden al eens een EP uitbracht, best snel na de oprichting in 2013. Een vlotte start, maar zonder zichtbaar vervolg. Na wisselingen in de bezetting en eens goed nadenken over de muzikale aanpak treedt de band opnieuw voor het voetlicht. Meer doordacht, doorontwikkeld, rijper en meer ervaren komt het huidige vijftal met een tweede EP op de proppen: Rainwalker.

Hierop laat Hope Erodes horen heel goed te weten hoe 'moderne metal' - het lijkt zowat een genre op zich - gespeeld dient te worden. Opener Otium gaat uptempo en ronkend van start, hierin zijn de oorspronkelijke thrash-roots nog best goed terug te horen. Is helemaal niet erg, want Hope Erodes geeft er een heel eigen draai aan. Wat hardcore-invloeden, een flinke dot groove en een toefje melodie voor de toegankelijkheid. Hey, zo'n omschrijving klinkt bijna als metalcore zou je kunnen denken. Nou ja vooruit, dat klopt dan ook wel een enigszins. Het navolgende titelnummer Rainwalker benadrukt deze opvatting. Vol gas vooruit beukstukken worden hierin kunstig afgewisseld met los uit de pols klinkende groove-jes; de breakdown aan het eind is heerlijk volvet voor de liefhebbers.

Het is vooral afsluiter Kriegswaisen die indruk maakt; op mij dan toch. Opnieuw lijken thrash-riffs hier de boventoon te gaan voeren, maar deze track ontwikkelt zich listig tot een groovend monster van formaat, waarbij het maar lastig stilzitten is. Voeten tappen mee, de vingers beginnen zich minder samenhangend over het toetsenbord te bewegen, en het hoofd wil wel heel hardnekkig mee heen en weer. Zeker het snelle middensegment (het stuk voor alweer zo'n versplinterende breakdown) waarin ook brulboei Sam zich helemaal weet te ontplooien, is gemaakt voor op het podium en zal garant staan voor slingerende ledematen - en eventueel nog andere al dan niet vastgeroeste lichaamsdelen.

Ik lees veel over een vergelijking met Trivium, maar zeker met deze laatste track maakt Hope Erodes zich daar wel van los. Ik vind de Belgische variant zeker een stuk bruter en gemener klinken. De vier nummers die ik inmiddels een paar keer tot mij genomen heb smaken naar meer. Deze lompe mengvorm van thrash met metalcore verdient weliswaar niet de originaliteitsprijs, maar de uitvoering is gewoon niet te versmaden. De agressie-meets-melodie-aanpak werpt zijn vruchten af wat mij betreft. Ik verwacht dat dit vijftal zich nog wat weet door te ontwikkelen in deze richting, dan hebben de lage landen er weer een puike live-band bij. En hopelijk in de nabije toekomst een volledig album.

Arun Rao - Guitar

Hans De Vries - Drums

Jelle Sterckx - Bass

Sam Goffin - Vocals

Wim Govaers - Guitar