Metal Allegiance - Metal Allegiance

• BandMetal Allegiance [US]
• TitelMetal Allegiance
• Release datum18-09-2015
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Gift Of Pain (Randy Blythe)
02. Let Darkness Fall (Randy Blythe, Troy Sanders)
03. Dying Song (Phil Anselmo)
04. Can't Kill The Devil (Chuck Billy)
05. Scars (Mark Osegueda, Cristina Scabbia)
06. Destination: Nowhere (Matt Heafy)
07. Wait Until Tomorrow (Doug Pinnick, Jamey Jasta)
08. Triangulum
I. Creation
II. Evolution
III. Destruction
09. Pledge Of Alegiance (Mark Osegueda)
10. We Rock (bonus, Dio cover)

Metal Allegiance is eigenlijk precies dat wat het zegt: een samenwerkingsverband tussen een diversiteit aan muzikanten uit de heavy scene; eerder een project dan een 'echte' band zou je denken. Toch bevat deze act wel degelijk een vaste basis, bestaande uit het volgende kwartet: Mark Menghi (bassist; initiatiefnemer en componist), Alex Skolnick (gitaar), David Ellefson (bas) en Mike Portnoy (drums). Geen onbekende namen dus! Deze worden per nummer aangevuld met de nodige extra gitaristen, en uiteraard ook vocalisten. Om al die namen hier ook te gaan noemen gaat te ver, ik heb voor de overzichtelijkheid bij de tracklist tussen haakjes de zanger(s) vermeld die daar te horen is/zijn.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het is in de muziekgeschiedenis al vaker gebleken dat een samengaan van een hoop muzikale sterren niet per se tot een sterk album hoeft te leiden. Menig allstar-band of project struikelt over de beste bedoelingen en vergeet sterke en/of beklijvende nummers te schrijven. In dat licht bezien kan, gezien het deelnemersveld, Metal Allegiance alleen maar tegenvallen. Dat doet het wat mij betreft dan ook.

Ik heb in eerste instantie met plezier naar het titelloze album geluisterd, maar na een paar keer is er nauwelijks een nummer uit te pikken dat een indruk voor langere tijd heeft achtergelaten. Ik heb er eigenlijk een bijna 'easy-listening-metal' gevoel aan over gehouden. De muziek begeeft zich voornamelijk in de groovende/thrash metal hoek, gezien de deelnemers natuurlijk (ook al) geen verrassing. De muziek luistert op zich lekker weg, maar wordt nergens spannend of verrassend. Bovendien heb ik sterk de indruk dat de nummers - al dan niet bewust - aardig uitgerekt zijn om iedere deelnemer zo veel mogelijk de ruimte te geven. Daardoor duren er een aantal gewoon veel te lang om te kunnen blijven boeien (Let Darkness Fall, Dying Song, Pledge Of Allegiance).

Opvallend genoeg vind ik het instrumentale Triangulum de sterkere fragmenten van dit album bevatten. Sowieso zorgt zo'n sterrenensemble er alleen maar voor dat een soort van eenheid ontbreekt. Het album laat zich daardoor eigenlijk nog het meest beluisteren als een soort van verzamelaar. Om dat gevoel nog te versterken wordt afgesloten met een cover, waarop zo veel mogelijk gasten meedoen. Ik kom hierbij direct tot de slotsom dat menigeen zich vocaal vertild aan We Rock, hoe simpel het nummer ook is. Maar ja, ga er maar eens aan staan: je moet wel lef hebben om de vocalen van Dio te willen reproduceren. Ik hoor dan ook menige aanfluiting voorbij komen. Leuke poging, maar het komt niet helemaal uit de verf. En ja, dat geldt even goed voor het gehele album.