Plaguewielder - Chambers Of Death

• BandPlaguewielder [LU]
• TitelChambers Of Death
• Release datum15-07-2015
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Existence Is Our Exile
02. Drowned
03. Casket Of Dying Flesh
04. Father Suicide
05. The Funeral March

Met een op ziekelijke wijze gekermd mantra leidt zanger/bassist Nicholas O'Connell van het uit Luxemburg afkomstige Plaguewielder de luisteraar de vijf Kamers des Doods binnen die zich geïllustreerd weten op het allereerste volledige album van de band. Het leven op deze wereld is niet gemakkelijk en dat zullen we weten. Als de bas en vervolgens de gitaren invallen lijkt het alsof we te maken hebben met een doom/sludge-band vanwege het betonnen karakter van het geluid. Hoe verrassend is het als dan blijkt dat Plaguewielder deze ruwe constructie toegankelijk maakt met allerhande melodieuze accenten en gevarieerde tempo's? Het antwoord: redelijk verrassend.

In het navolgende Drowned lijkt ondanks het sludgy geluid weer een traditioneel doomnummer te zijn waar een wonderschoon middenstuk de sluier van mistroostigheid doorbreekt en plaatsmaakt voor een relaxte vorm van gelatenheid. Waar je normaal (prettig) ongemak verwacht zuigt dit stemmige stuk je helemaal in het album om je vervolgens in een droomtoestand te brengen. De hoeveelheid ideeën die deze jonge band in een toegankelijk klinkend doom nummer stopt is hartverwarmend. En dan ook nog eens wegblijven van de geijkte doom/deathpaden die ooit uitgestippeld werden door de zogeheten 'Peaceville 3' is zonder meer een compliment waard.

Het zuigende orgeltje dat het navolgende Casket Of Dying Flesh begeleidt geeft het album alweer een nieuw gezicht zonder af te wijken van de albumsfeer. Af en toe een beetje zeurderig maar toch blijf je luisteren omdat de sfeerzetting heel compenserend werkt. De schuurpapieren screams van O'connell zitten lekker diep in de mix en dat maakt het geheel minder agressief en des te meer wanhopig.

Een stemmige track als Father Suicide brengt je dan weer op een verdwaasde ochtend waarbij rampen die zich de dag ervoor voltrokken op een rij gezet worden en vervolgens klaargemaakt voor een al dan niet langdurig verwerkingsproces. Een uitermate stemmig stuk, pastoraal bijna.

Het epische The Funeral March leidt je langzaam maar zeker weer naar buiten. De beentjes komen weer op de grond.

Chambers Of Death staat bol van de sterke invalshoeken. Het is een album dat laat horen dat doom behalve mistroostig ook avontuurlijk kan zijn. Elk stuk heeft een eigen karakter en sfeer terwijl er in het totaalgeluid de samenhang toch goed naar voren komt. Plaguewielder lijkt mij zo een band om in de gaten te gaan houden.