Pristine - Road Back To Ruin

• BandPristine [NO]
• TitelRoad Back To Ruin
• Release datum19-04-2019
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre (Blues)Rock, Hardrock

Tracklist

01. Sinnerman
02. Road Back To Ruin
03. Bluebird
04. Landslide
05. Aurora Skies
06. Pioneer
07. Blind Spot
08. The Sober
09. Cause and Effect
10. Your Song
11. Dead End
12. Ghost Chase [Live][Bonus]

Het voorlaatste album Ninja was mijn kennismaking met de Noorse retro-rockband Pristine. Best wel logisch ook, want de eerste drie verschenen alleen in beperkte oplage in het thuisland, terwijl nummer vier uitkwam via Nuclear Blast. Die succesvolle samenwerking is voortgezet, en dus verscheen twee maanden geleden album nummer vijf: Road Back To Ruin.

Ik weet niet hoe dat tijdens de eerste albums was, maar ik vind het opvallend dat in de line-up ten opzichte van voorgaand album wel veel veranderd is. Naast frontdame en onbetwist bandleider Heidi Solheim (in eigen land een bekendheid als zangeres) zie ik alleen gitarist Espen Jacobsen terug. Deze beiden vormen dan ook de muzikale ruggengraat. Hoewel de ritme-sectie zich uitstekend van zijn taak kwijt, draait het hier toch grotendeels om de gitaarpartijen en de uitstekende vocale kwaliteiten van Solheim. Gelukkig wordt ook het orgel, net als op de voorganger, weer met grote regelmatig ingezet. Ik vind dat echt een onmisbaar element qua 'feel'; des te bijzonder dat de band geen vaste toetsenist in dienst heeft, maar dat het Hammond-orgel hier is ingespeeld door diverse gastmuzikanten.

De mix van rock, blues en een beetje soul wordt nog altijd overtuigend neergezet. Op zich pint de band zich niet vast op een specifieke stijl of insteek. Zo wordt er afwisselend lekker stevig gerockt (Sinnerman, titelnummer Road Back To Ruin, Pioneer, Dead End) en ingetogen een gevoelige sfeer neergelegd (ballad Aurora Skies, country-deuntje Your Song). Daartussen horen we ook langzamere, meer slepende rocktracks (het heerlijk groovende Bluebird) tot zelfs pure blues (Cause And Effect, zeer sfeervol opgenomen met behulp van een twintig koppen tellend Filharmonisch strijkorkest).

Het is zeker niet voor het eerst dat het langste nummer van een album het meest gevarieerd, of het meest sfeervol, dan wel de meest uitdagende, interessantste of sterkst opgebouwde compositie is. Dat is op Road Back To Ruin niet anders wat mij betreft, want Blind Spot zit echt heel goed in elkaar en is met recht een spannend nummer. Als toetjes is nog gekozen voor een uitgesponnen live-uitvoering van Ghost Chase, oorspronkelijk afkomstig van het voorgaande album Ninja. Een leuk extraatje, omdat je dan ter vergelijking goed kunt horen hoe naturel de band ook in de studio al klinkt.

Te midden van zo veel hedendaagse retro-rockbands klinkt Pristine met Road Back To Ruin niet al te origineel. Bovendien doet de muziek me heel vaak aan met name Deep Purple denken. Maar met de vocale kunsten van Solheim en de uitgekiende composities als voornaamste troeven komen de Noren evengoed nog aanzienlijk boven de middelmaat uit. Ik mag er dan ook graag naar luisteren.